ΚΥΡΙΑΚΟΥ, ΒΑΓΓΕΛΗΣ - Ορισμένες παρατηρήσεις για τις Θέσεις

1. Στη θέση 5 αναφέρεται ορθά: «Στο πλαίσιο της ανισόμετρης ανάπτυξης η Ελλάδα, με στοιχεία υποχώρησης, παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με εξαρτήσεις απ' τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, η Ελλάδα αποτελεί τον πιο αδύναμο κρίκο (...)».

Στη θέση 72 αναφέρεται: «Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ». Η πρόταση ορθά σημειώνει την ενδιάμεση θέση και τις εξαρτήσεις και η διατύπωση ότι ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης αν ερμηνευτεί ως ένταξη του ελληνικού ΚΜΚ στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, δε δημιουργεί θέμα. Αν όμως θεωρηθεί ο ελληνικός καπιταλισμός ως ιμπεριαλιστική δύναμη, όπως έχει υποστηρίξει ο θεωρητικός οικονομολόγος του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Μηλιός, τότε υπάρχει θέμα. Παρόμοια θέση ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική δύναμη και ταυτόχρονα εξαρτημένη από τις ΗΠΑ υποστήριξε ο ιστορικός Ν. Ψυρούκης. Ο Λένιν διακρίνει τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τα κράτη εισοδηματίες - τοκογλύφους που κατέχουν μονοπωλιακή θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα από τις υπόλοιπες καπιταλιστικές χώρες (π.χ., σχετικά με τη συσσώρευση χρηματικού κεφαλαίου, το μοίρασμα αγορών, τη δυνατότητα εξαγοράς μεγάλου στρώματος εργατικής αριστοκρατίας κ.λπ.).

Ορθά στη θέση 72 αναφέρεται «Η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ - επομένως και οι δεσμοί - οι οικονομικοπολιτικές και πολιτικοστρατιωτικές εξαρτήσεις από την ΕΕ και τις ΗΠΑ περιορίζουν τη διαπραγματευτική δύναμη και τα περιθώρια ελιγμών της αστικής τάξης της Ελλάδας, όπου όλες οι συμμαχικές σχέσεις του κεφαλαίου διέπονται από τον ανταγωνισμό, την ανισομετρία και συνεπώς την πλεονεκτική θέση του ισχυρότερου, διαμορφώνονται ως σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης» και οι σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης σημαίνουν εξάρτηση. Συνεπώς, είναι μη παραγωγική η δημοσίευση άρθρων στον κομματικό Τύπο ότι δεν υπάρχει εξάρτηση. Με βάση τα παραπάνω η κατεύθυνση της πάλης της λαϊκής συμμαχίας θα έπρεπε να είναι αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική.

2. Στη θέση 18 περιγράφεται ορθά ότι η «Χρυσή Αυγή είναι εθνικοσοσιαλιστική ναζιστική φασιστική οργάνωση...». Ομως, είναι αναγκαία μια τοποθέτηση του φασισμού με βάση τον ορισμό του Γ. Δημητρώφ (περί της πιο ανοιχτής τρομοκρατικής αντίδρασης του χρηματιστικού κεφαλαίου με στόχο την εξαφάνιση των εργατικών οργανώσεων κ.λπ.).

3. Στη θέση 66 αναφέρεται: «Η Λαϊκή Συμμαχία σήμερα έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ, δεν αποτελεί συμμαχία πολιτικών κομμάτων». Αν το ότι δεν αποτελεί συμμαχία πολιτικών κομμάτων αναφέρεται στο σήμερα είναι λογικό. Στην επόμενη παράγραφο όμως αναφέρεται: «Στην πορεία της πολιτικής πάλης είναι ενδεχόμενο να εμφανιστούν πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν θέσεις μικροαστικών στρωμάτων, συμφωνούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στον αντικαπιταλιστικό αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα του κοινωνικοπολιτικού αγώνα ... Το ΚΚΕ, διατηρώντας την αυτοτέλειά του, θα επιδιώξει την κοινή δράση με αυτές τις δυνάμεις, στη στήριξη της Λαϊκής Συμμαχίας». Επομένως, η λαϊκή συμμαχία είναι κοινωνικοπολιτική συμμαχία, πράγμα απολύτως ορθό και θεμιτό.

4. Στη θέση 67 αναφέρεται: «Στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού εμφανίζονται με διάφορες μορφές (άμεση απόσχιση από ΚΚ ή με ρίζα σε παλιότερες αποσχίσεις ή δημιουργία νέων ομάδων - κομμάτων κομμουνιστικής αναφοράς) οπορτουνιστικά πολιτικά κόμματα και ομάδες που διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ ... πρώτα απ' όλα στο κύριο πολιτικό ζήτημα, της μεταρρύθμισης ή επανάστασης. Το ΚΚΕ δεν μπορεί να κάνει καμία πολιτική συνεργασία με αυτές τις πολιτικές δυνάμεις ούτε σε περίοδο συγκέντρωσης δυνάμεων ούτε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης...». Το κριτήριο για το αν το ΚΚΕ θα προβεί σε πολιτική συμμαχία με δυνάμεις μικροαστικού προσανατολισμού είναι κυρίως αν τα κόμματα αυτά σε μια δεδομένη χρονική στιγμή εκφράζουν την ταλάντευση των μικροαστών σε ριζοσπαστική κατεύθυνση. Η υιοθέτηση του αγροτικού προγράμματος των αριστερών εσέρων, η ολιγόμηνη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση των μπολσεβίκων ακολουθήθηκε από τη μαζική στήριξη των αγροτών πρώην οπαδών των αρ. εσέρων στους μπολσεβίκους, όταν αυτοί αποχώρησαν από την κυβέρνηση και στράφηκαν ένοπλα ενάντια στην προλεταριακή εξουσία. Η απόλυτη δήλωση καμίας συνεργασίας σε οποιεσδήποτε συνθήκες με δυνάμεις κομμουνιστικής αναφοράς με παρελθόν διάσπασης είναι μη συμβατή με το προηγούμενο κριτήριο. Το ΚΚΕ δε χρειάζεται να δικαιολογήσει τη μη συνεργασία με το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ με ανάλογες θέσεις. Εξάλλου, δεν πρέπει να υπάρχει αυταπάτη ότι οι πιθανές συμμαχικές μικροαστικές πολιτικές δυνάμεις - θέση 66 - (κινούμενες στο «βάλτο» του ρεφορμισμού - οπορτουνισμού) δεν θα κατατρύχονται από ταλαντεύσεις και ότι μπορεί την αποφασιστική στιγμή να οπισθοχωρήσουν προς τον ταξικό αντίπαλο. Επίσης χρειάζεται μεγαλύτερη τεκμηρίωση, γιατί η λαϊκή συμμαχία που στοχεύει στο τσάκισμα του αστικού κράτους δεν μπορεί να μετέχει στις αστικές εκλογές.

5. Στη θέση 29 αναφέρεται ορθά: «Η άρνηση συμμετοχής του Κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της κρίσης αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το εργατικό και λαϊκό κίνημα». Στη θέση 65 αναφέρεται: «Στα καθήκοντα του Κόμματος είναι η πρόβλεψη της εξέλιξης του συσχετισμού δυνάμεων, με στόχο πρώτ' απ' όλα το εργατικό κίνημα και κατά συνέπεια και η Λαϊκή Συμμαχία να μη χάσουν το στόχο της εξουσίας, να μην εγκλωβιστούν σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού». Αν με το μη εγκλωβισμό σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού εννοούνται αυτές της αστικής διαχείρισης, τότε καλώς. Αν όμως συμπεριλαμβάνεται απορριπτικά και η έννοια της εργατικής κυβέρνησης του 4ου συνεδρίου της ΚΔ (υπό την καθοδήγηση του Λένιν), τότε είναι μη παραγωγικό να αποκλείεται το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης με στόχους λαϊκής συμμαχίας που θα θέσει αντικειμενικά πολύ γρήγορα το θέμα της πολιτικής εξουσίας εν μέσω σφοδρής ταξικής πάλης. Επίσης, η αναφορά της θέσης 76 «Κατά τη διάρκεια της επαναστατικής διαδικασίας, η εργατική τάξη με τους συμμάχους της διαμορφώνει ως φύτρα τα όργανα της εργατικής εξουσίας» πρέπει να εμπλουτιστεί με την έννοια της δυαδικής εξουσίας.

Αν στη λαϊκή συμμαχία υπάρξουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις, εφόσον παραμείνουν σταθερές στη συμμαχία, ποιο το μέλλον τους στο σοσιαλισμό; Γενικότερα, πρέπει στο Πρόγραμμα να γίνεται λόγος για δυνατότητα πολυκομματισμού στα πλαίσια του σοσιαλισμού. Η ύπαρξη ή μη και άλλων πολιτικών κομμάτων είναι ζήτημα που θα λυθεί ανάλογα με την πορεία της ίδιας της επανάστασης και οικοδόμησης. Ομως, το κύριο είναι ότι πρέπει να εκφράζονται όλες οι μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις εργατικής τάξης, αγροτιάς, διανόησης, έτσι ώστε να μην καταλήξουν ανταγωνιστικές και, με βάση τον εργατικό έλεγχο μέσω του πολιτικού συστήματος, να αποτραπεί η αυτονόμηση γραφειοκρατικού στρώματος με τη σκιώδη οικονομία και τη μετατροπή του σε εν δυνάμει καπιταλιστές (όπως έγινε τελικά στην ΕΣΣΔ).

Βαγγέλης Κυριακού
ΚΟΒ Μηχανικών ΚΟΑ

 

Ριζοσπάστης - 17 Ιανουαρίου 2013

ΜΠΟΖΙΚΗΣ, ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ - Για τις Θέσεις της ΚΕ

Αγαπητοί σφοι,

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ κατά τη γνώμη μου απηχούν τις μεγάλες σημερινές πραγματικές ανάγκες του ελληνικού λαού και όχι μόνο. Σχετίζονται νομίζω και με το υλικό του Λένιν στις «Θέσεις του Απρίλη» σε ό,τι αφορά σε συμμετοχή ή όχι των κομμουνιστών σε «φιλολαϊκή» αστική κυβέρνηση και στη συμμαχία ή όχι με τους οπορτουνιστές, που είναι «μέγα θέμα» σήμερα. Αρα νομίζω ότι οι Θέσεις είναι σε απόλυτα σωστή ταξική - επαναστατική γραμμή, γι' αυτό θα «σκούξουν και θα τσιρίξουν» πολλοί. Μάλιστα θα «πονέσουν» κιόλας που το ΚΚΕ «συνεχίζει να ξεκόβει από την πραγματικότητα»! Αυτή όμως η «πραγματικότητα» τους πειράζει και όχι η αληθινή της ιμπεριαλιστικής κατρακύλας που όλοι βιώνουμε. Δε χρειάζεται να τους κατονομάσω, όλοι ξέρουμε ποιοι είναι, και αυτοί το ξέρουν. Γνωστά πράγματα.

Το ΚΚΕ, νομίζω, αν ξεκόβει από κάτι είναι η κατρακύλα της λαϊκής εξαθλίωσης, είναι που δε ρίχνει -κι αυτό- το βάρος του στη χιονοστιβάδα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που πλακώνει το λαό. Ξεκόβει από το «θέατρο» του δήθεν, του πρώην, του «όλοι μαζί και στο τραπέζι χώρια», του μπόρα είναι θα περάσει, του σφάξε με αγάμ' ν' αγιάσω. Απ' αυτά και άλλα τέτοια ξεκόβει.

Από το λαό δεν ξεκόβει, ούτε ξέκοψε ποτέ, ούτε θα τους κάνει τη χάρη, και ο λαός το ξέρει και αυτό τρομάζει ομοτράπεζους κάθε απόχρωσης που στα μάτια τους μέσα υπάρχει μόνο μια σημαία, αυτή με τον κύκλο με τα αστεράκια (που είναι του καπιταλισμού, συρματόπλεγμα για το λαό).

Κατά τη γνώμη μου οι Θέσεις και στα τρία θέματά τους, χωρίς «φόβο και πάθος», με την ηρεμία και τη δύναμη της αλήθειας του επιστημονικού κομουνισμού, δείχνουν και εξηγούν - εξηγούν και δείχνουν. Λένε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Αποτελούν συγκροτημένη διαλεχτική ενότητα θεωρίας και πράξης στο τώρα, με το βλέμμα και το τιμόνι στο μετά. Αναντικατάστατο εργαλείο και όπλο για την εργατική τάξη και όλο το λαό το επόμενο διάστημα. Σφυριά στο κεφάλι του ταξικού εχθρού που τελειωμό δεν έχουν τα βάσανά του με το ΚΚΕ! Ούτε και προβλέπεται!

Εμείς λοιπόν στο ΚΚΕ είμαστε σίγουροι ότι ο λαός θα το «πιάσει το νόημα», όπως κάνει άλλωστε πάντα, και τότε θα χωρίσει την ήρα από το στάρι - και τότε τα κλάματα και τα γρυλίσματα κάθε είδους αστού και μικροαστού, φανερού ή παραλλαγμένου δε θα συγκινούν και δεν θα τρομάζουν κανέναν. Δε ξέρω ποιο Συνέδριο θα 'ναι τότε, αλλά...

μέχρι τότε: Εμείς στην αντεπίθεση μαζί με το λαό και αυτοί (γνωστοί και μη εξαιρετέοι) με το κεφάλαιο το πολυεθνικό!

Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ!

Λυκούργος Μποζίκης

Ριζοσπάστης - 17 Ιανουαρίου 2013

ΤΣΑΓΑΝΟΥ, ΕΛΕΝΗ - Για το σχέδιο Καταστατικού του ΚΚΕ

Αρθρο 7

«Το μέλος του ΚΚΕ διακρίνεται .... για το ήθος του και την υπεύθυνη στάση του στην εργασία, στην οικογένεια συνολικότερα στη ζωή του».

Εδώ κατά τη γνώμη μου μιλάμε για το αστικό ήθος το οποίο προπαγανδίζει την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια. Είναι άραγε ηθικός ο θεσμός του γάμου, η αγοραπωλησία αυτή. Ο θεσμός της οικογένειας σαν κύτταρο της κοινωνίας προάγει τον άνθρωπο ή τον απομονώνει, πού είναι η κρατική διαπαιδαγώγηση και ευθύνη, νομίζω ότι ένα μέλος του ΚΚΕ οφείλει να έχει σοσιαλιστικό ήθος και όχι καπιταλιστικό, άρα η υπεύθυνη στάση ζωής έχει σχέση με την κοινωνική ένταξη ανάλογα με την κοινωνία την οποία μιλάμε έτσι ή είμαστε ανυπάκουοι και απείθαρχοι σ' αυτούς τους δεσμούς και θεσμούς ή τους στηρίζουμε και εμείς με την προσωπική μας στάση όπως π.χ. ο θεσμός του γάμου κλπ.

Ακόμα και από αυτές τις διαφορές φαίνεται και προάγεται η διαφορετική κοινωνία και μέσα στα στενά πλαίσια του καπιταλισμού χρειάζεται και προσωπική πάλη εναντίον σε θεσμούς που προάγουν την οικονομική και ηθική υποδούλωση του ανθρώπου.

Ελένη Τσαγανού

ΠΑΝΤΟΣ ΑΛΚΗΣ - Για τις Θέσεις της ΚΕ

1) Θέση 28 (Βασικά σημεία της ιδεολογικοπολιτικής πάλης), Β) & Δ)

Σχετικά με την επίθεση «φιλίας» στο ΚΚΕ και τα συνθήματα για την «ενότητα της αριστεράς» κ.λπ., το πόσο θα ήταν παράλογη κάθε μορφής συνεργασία/συμμαχία/συγκυβέρνηση του ΚΚΕ με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται κι απ' τις παρακάτω μεγάλες αντιθέσεις:

-- Μάαστριχτ, ΟΝΕ, ευρώ: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Στρατηγική της Λισαβόνας: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ/ΟΧΙ

-- Ευρωσύνταγμα: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ): ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Σχέδιο Καποδίστριας 1 & 2/Καλλικράτης: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Σχέδιο Ανάν για την Κύπρο: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Κοινό ψηφοδέλτιο+ΠΑΣΟΚ+ΝΔ/ΓΣΕΕ: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Συνεργασία+ΠΑΣΟΚ/τοπ. αυτοδιοίκηση: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Διεύρυνση ΕΕ: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Ενταξη Τουρκίας στην ΕΕ: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Απελευθέρωση «μαλακών», χασίς: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Ιδιωτικές επιχειρήσεις Υγείας: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Ιδιωτικά κολέγια ανώτατες σχολές: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Βιβλίο ιστορίας 6ης δημοτικού: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Μερική απασχόληση: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Λιμάνια Ανώνυμες Εταιρείες: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Βιοκαύσιμα: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Εκτροπή Αχελώου: ΚΚΕ ΝΑΙ, ΣΥΝ ΟΧΙ

-- Δωρεά πολλών δισ. ευρώ στις τράπεζες: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Ανατροπή χρόνου εργασίας (65 ώρες/εβδ.): ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- «Κουκουλοφόροι» επαναστ. λαϊκό κίνημα: ΚΚΕ ΟΧΙ, ΣΥΝ ΝΑΙ

-- Σύγκρουση με την ΕΕ: ΚΚΕ ΝΑΙ, ΣΥΝ ΟΧΙ

-- Μονομερής ολική διαγραφή του χρέους: ΚΚΕ ΝΑΙ, ΣΥΝ ΟΧΙ

-- Ανυπακοή στη συμφωνία Δουβλίνο-2 για τους μετανάστες: ΚΚΕ ΝΑΙ, ΣΥΝ ΟΧΙ

2) Θέση 29 (Πορεία της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ)

Το δυσμενές αποτέλεσμα των εκλογών του 2012 μπορεί ν' αποδοθεί μεταξύ άλλων:

α) Στη λουμπενοποίηση μεγάλου τμήματος της εργατικής τάξης και του λαού γενικότερα απ' τον πανίσχυρο μηχανισμό επηρεασμού της κοινής γνώμης, που διαθέτει το κεφάλαιο,

β) στην έντονη δημαγωγική δραστηριότητα των οπορτουνιστικών και των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων,

γ) στη σχετικά μικρή ανάπτυξη των Λαϊκών Επιτροπών,

δ) σε σχετική ανεπάρκεια της επικοινωνιακής πολιτικής,

ε) στη βαριά ιστορική σκιά της ανατροπής της Σοβιετικής Ενωσης και της αστικοποίησης της ΛΔ της Κίνας.

Είναι ανάγκη να καταπολεμηθεί όποια ενδεχόμενη ηττοπάθεια εκδηλωθεί απ' το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα με σωστή ανάλυση των αιτίων που το προκάλεσαν και με τονισμό της ιστορικής αλήθειας ότι: Οι δίκαιοι αγώνες, ακόμη κι όταν δε φέρνουν άμεσα καλό αποτέλεσμα, τη στιγμή που γίνονται, έχουν μέσα τους τη δικαίωσή τους κι ότι «ο αγώνας τώρα συνεχίζεται...».

3) Θέση 35 (Για τα όργανα και τα στελέχη...)

Η καθοδήγηση μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματική, όταν βασίζεται στο προσωπικό παράδειγμα των καθοδηγητών.

4) Θέση 37

Είναι απαραίτητο να ενθαρρυνθεί η ανάπτυξη της Λαϊκής Αυτενέργειας, πάντοτε μέσα στα πλαίσια της επίσημης κομματικής γραμμής, όπως εκφράζεται στα επίσημα έντυπα, «Ριζοσπάστης», ΚΟΜΕΠ, διεθνής ΚΟΜΕΠ κ.λπ.

5) Θέση 45 (Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα)

Για ν' αντιμετωπισθεί ο αντίκτυπος απ' την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης, είναι απαραίτητο να γίνει λεπτομερής και σε βάθος ανάλυση των συγκεκριμένων στρεβλώσεων κι εκδηλώσεων αστικοποίησης, αποτέλεσμα της αυτονόμησης του πολιτικού εποικοδομήματος απ' τη λαϊκή βάση, που έφεραν την ανατροπή, και καταδίκη τους, παράλληλα κι εξ ίσου έντονα με την προβολή των μεγάλων επιτευγμάτων του σοσιαλισμού, που έγιναν όλα πριν απ' την οπορτουνιστική στροφή του ΚΚΣΕ και την περεστρόικα, τότε που η Σοβιετική Ενωση, με το ειδικό βάρος της κρατικής δομής της, ήταν το στήριγμα των προοδευτικών ανθρώπων όλου του κόσμου.

Συγχρόνως, πρέπει να εξηγηθεί πώς θ' αποτραπεί μια νέα ανατροπή του σοσιαλισμού στο μέλλον.

6) Θέση 63 (Ο χαρακτήρας της Λαϊκής Συμμαχίας)

Η καπιταλιστική κρίση έφερε παραπέρα όξυνση των οικολογικών προβλημάτων. Για να λειτουργήσει σαν πραγματική επιστήμη, η οικολογία οφείλει να βρίσκεται σε αρμονική σχέση με τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Κατά συνέπεια, στα πλαίσια της Λαϊκής Συμμαχίας, όσοι έχουν ενδιαφέρον για τα προβλήματα του περιβάλλοντος πρέπει να αισθάνονται φυσικοί σύμμαχοι της εργατικής τάξης, γιατί, σε τελική ανάλυση, τα οικολογικά προβλήματα οφείλονται κυρίως στην ανάγκη μεγιστοποίησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Τώρα, υπάρχουν πολύ ευνοϊκές συνθήκες για ν' αναπτυχθεί ανάμεσα σ' ένα επιστημονικά σωστό οικολογικό κίνημα και τον πολιτικό εκφραστή του επιστημονικού σοσιαλισμού, που είναι το ΚΚΕ, όχι μόνο ένας γόνιμος διάλογος σε μια σχέση αυθόρμητου και συνειδητού, αλλά και μια δραστήρια κι αποτελεσματική σύμπραξη στα πλαίσια της Λαϊκής Συμμαχίας.

7) Θέση 89 (Η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών)

Το σημερινό αστικό κράτος ενδιαφέρεται όλο και λιγότερο να δαπανήσει δημόσια κεφάλαια, τόσο για τη στοιχειώδη, έστω, περίθαλψη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, όσο και για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Συγχρόνως, ο χώρος της Υγείας, χάρη στη μεγάλη ανάπτυξη των ιατρικών γνώσεων και της βιοτεχνολογίας, έχει εξελιχθεί σ' ένα εξαιρετικά ελκυστικό χώρο επένδυσης μεγάλου κεφαλαίου.

Ετσι, η κύρια αντίθεση στο χώρο της Υγείας βρίσκεται σήμερα ανάμεσα:

α) Στο Δημόσιο Τομέα Υγείας (ΔΗΤΥ), που πρέπει ν' αντιπροσωπεύει δημόσιες επενδύσεις μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και να στοχεύει στην εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών δωρεάν και

β) στις Ιδιωτικές Επιχειρήσεις Υγείας (ΙΔΕΠΥ), δηλαδή τα μεγάλα διαγνωστικά και θεραπευτικά «Κέντρα», που εκφράζουν μεγάλες κερδοσκοπικές επενδύσεις με εξαιρετικά υψηλή απόδοση, που προέρχονται απ' την άγρια εκμετάλλευση κυρίως των ασθενών, αλλά και των εργαζομένων.

Οι ΙΔΕΠΥ βρίσκονται σ' επιθετικό ανταγωνισμό με τον ΔΗΤΥ στο επίπεδο της εκμετάλλευσης - αξιοποίησης του υπάρχοντος ιατρικού και παραϊατρικού - νοσηλευτικού δυναμικού, της σύγχρονης τεχνολογίας, της προσέλκυσης - εκμετάλλευσης ασθενών - «πελατών», του δημόσιου χρήματος, της νομοθεσίας και της εφαρμοζόμενης πολιτικής.

Η Υγεία της εργατικής τάξης και του λαού γενικότερα πρέπει να είναι για το ΚΚΕ ένα απ' τα κύρια μέτωπα πάλης, ώστε ο λαός, ως τελικός αποδέκτης των υπηρεσιών του ΔΗΤΥ, αλλά και ως τελικό θύμα άγριας εκμετάλλευσης των ΙΔΕΠΥ, ν' απαιτήσει τη δημιουργία ενός σωστού Δημόσιου Τομέα Υγείας.

Αλκης Πάντος

 

Ριζοσπάστης - 15 Ιανουαρίου 2013

ΣΓΟΥΡΑΜΑΝΗΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ - Βγάλαμε τα συμπεράσματά μας, προχωράμε αποφασιστικά

Χαρακτηρίζω άθλο το γεγονός ότι το ΚΚΕ ανέλαβε την ευθύνη να μελετήσει τις αιτίες ανατροπής του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, ότι εντόπισε βασικές παρεκκλίσεις από τον Μαρξισμό - Λενινισμό και τις αρχές οικοδόμησης του σοσιαλισμού, που διαπράχθηκαν σε μια πορεία από το ίδιο το κομμουνιστικό κόμμα της ΕΣΣΔ - παρεκκλίσεις που και το ίδιο το ΚΚΕ είχαν επηρεάσει - και ότι σήμερα έχει εμπλουτίσει την επαναστατική του στρατηγική ξεπερνώντας (διορθώνοντας) αυτές τις παρεκκλίσεις, μέσα σε δυσμενέστατο ιδεολογικό περιβάλλον.

Οι τάσεις αναθεωρητισμού του Μαρξισμού - Λενινισμού που σε μερικά κομμουνιστικά κόμματα κυριάρχησαν πολλά χρόνια πριν την αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ (θυμίζω τον Ευρωκομμουνισμό), η αγνόηση (ή η υποτίμηση) της κοσμοϊστορικής σημασίας της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, παράλληλα με τους νέους «σοσιαλισμούς» που ξεφύτρωναν και προβάλλονταν από τα ιδεολογικά επιτελεία της παγκόσμιας αστικής τάξης, ήταν και εξακολουθούν να είναι τάσεις ιδεολογικά πολύ ισχυρές, «οδήγησαν» δεκάδες κομμουνιστικά κόμματα, ιδίως μετά την αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ, στην αναδίπλωση, στον αναθεωρητισμό, στην οπισθοδρόμηση. Το ΚΚΕ όχι μόνο άντεξε στην πίεση του αναθεωρητισμού, αλλά και ιδεολογικά, βγήκε πιο ισχυρό.

Σήμερα βγάλαμε τα συμπεράσματά μας... Ξεκαθαρίσαμε ορισμένα βασικά ζητήματα.

Σοσιαλισμός και εμπορευματική παραγωγή δεν μπορούν επί μακρόν να συνυπάρχουν.

Σοσιαλισμός και αγορά (ακόμα και αν τη βαφτίσουμε «σοσιαλιστική αγορά») είναι πράγματα ασυμβίβαστα.

Σοσιαλισμός που για να αναπτυχθεί χρησιμοποιεί καπιταλιστικά εργαλεία, μαθηματικά οδηγείται στην αγκαλιά του καπιταλισμού, που πριν λίγα χρόνια ο ίδιος ανέτρεψε, όπως δείχνει αναμφισβήτητα η ίδια η ιστορία σε ΕΣΣΔ, Κίνα, κτλ.

Η θεωρητική αιχμαλωσία ότι ο νόμος της αξίας ισχύει υποχρεωτικά και στο σοσιαλισμό, έδενε πρακτικά τα χέρια του κομμουνιστικού κόμματος στην πρώην ΕΣΣΔ στο να μην παίρνει τα αναγκαία διοικητικά μέτρα αντιστοίχησης των παραγωγικών σχέσεων με τις αναπτυσσόμενες τότε παραγωγικές δυνάμεις, αλλά αντίθετα να προωθεί τη «σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς»! Και τόσα άλλα...

Χαιρετίζω το 19ο Συνέδριό μας. Τα βασικά συμπεράσματά μας για το σοσιαλισμό - που είναι ιστορικής σημασίας και για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα - είναι μια ασπίδα και ταυτόχρονα ένα ισχυρό όπλο αντεπίθεσης στον αναθεωρητισμό. Προχωράμε αποφασιστικά... Ο κομμουνισμός είναι το μέλλον του κόσμου.

Βασίλης Σγουραμάνης
Αθήνα

 

Ριζοσπάστης - 15 Ιανουαρίου 2013

ΤΖΩΤΖΗΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ - Για το προτεινόμενο Καταστατικό του ΚΚΕ

Το προτεινόμενο Καταστατικό της ΚΕ του ΚΚΕ στις θέσεις για το 19ο Συνέδριο ενσωματώνει αρμονικά, μια σειρά από θέσεις και επεξεργασίες που έκανε το Κόμμα τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια.

Εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τα κορυφαία για το Κόμμα ντοκουμέντα, Απόφαση του 18ου Συνεδρίου για το Σοσιαλισμό καθώς και το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 2ος τόμος 1949 - 1968, αντιστοιχίζουν το Καταστατικό με τις θεωρητικές κατακτήσεις του Κόμματος, ενώ διατυπώνουν σαφέστερα τις επαναστατικές αρχές συγκρότησής του.

Σε αυτό το πνεύμα θα κάνω δυο παρατηρήσεις που νομίζω πως λείπουν και θα μπορούσαν να προστεθούν:

α) Στο άρθρο 48 όπου γίνεται περιγραφή των πράξεων που δεν συνάδουν με την κομματική ηθική νομίζω πως λείπει η ανοιχτή ονομασία της ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΙΑΣ.

Με βάση την προσωπική μου εμπειρία είναι μηδαμινές έως ανύπαρκτες οι περιπτώσεις όπου σύντροφοι καταχράστηκαν χρήματα του Κόμματος, ενώ ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΡΚΤΕΣ αυτές όπου μέλη του Κόμματος ΔΕΝ απήργησαν.

Το θέμα αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα από την κατεύθυνση των θέσεων για τον αναπροσανατολισμό της συγκρότησης του Κόμματος σε παραγωγική βάση, συγκρότηση που εξυπηρετεί καλύτερα τους επαναστατικούς του σκοπούς, την καθημερινή σύγκρουση με την εργοδοσία, την προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα για τις μάχες που έρχονται.

Φυσικά η καταστατική αναφορά δεν θα λύσει το ζήτημα, όμως μπορεί να αποτελέσει μια ακόμη βάση για να αναπτυχθεί η ιδεολογική - πολιτική διαπαιδαγώγηση που θα κάνει όχι απλά τα μέλη του Κόμματος, αλλά και τους πιο φοβισμένους εργάτες σε ατρόμητους μαχητές της τάξης τους.

β) Στο Καταστατικό και στις θέσεις ΔΕΝ υπάρχει καμία αναφορά για κομματικά μέτρα απέναντι στο νέο κύμα ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ.

Οι κομμουνιστές, και ιστορικά ακόμη με την ίδρυση του ΕΑΜ, δεν εγκατέλειψαν ποτέ την εργατική τάξη και το λαό στη μοίρα τους.

Η αναφορά στο κείμενο του προγράμματος για την ετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα σε μη επαναστατικές συνθήκες ΔΕΝ μπορεί να κατανοείται από μέλη του Κόμματος και κυρίως της ΚΝΕ ως μια περίοδος ατομικής ευτυχίας, κανονικότητας σε εργασιακό & προσωπικό επίπεδο.

Η επαναστατική αλλαγή δυστυχώς ΔΕΝ θα έρθει μέσα από τραγούδια και χαρές αλλά από τους πόνους και τα βάσανα ενός λαού που υποφέρει από τα καπιταλιστικά δεσμά.

Η σημερινή μετανάστευση έχει καινούρια ποιοτικά χαρακτηριστικά, εμπεριέχει την παραίτηση και τον καριερισμό, τη φυγή κυρίως των νέων που απέκτησαν ένα πτυχίο για ειδικευμένη απασχόληση στο εξωτερικό με καλύτερες αμοιβές.

Νομίζω πως πρέπει να γίνει κάποια νύξη για το ζήτημα καθώς και σε καταστατικό επίπεδο τα μέλη που μεταναστεύουν να εκπίπτουν σε δόκιμα, εκτός από ειδικές περιπτώσεις π.χ. πραγματικό πρόβλημα επιβίωσης. Κάθε περίπτωση φυσικά θα πρέπει να κρίνεται από την ΚΟΒ και το παραπάνω καθοδηγητικό όργανο.

Κλείνοντας, η λυσσασμένη επίθεση των οπορτουνιστών στο προτεινόμενο Καταστατικό δείχνει πως η περιγραφή του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟΥ στο Καταστατικό γίνεται με τρόπο επαναστατικό για ένα κόμμα ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ και όχι Αλλου τύπου σοσιαλδημοκρατικής κοπής.

Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Βασίλης Τζώτζης
Ξάνθη

 

Ριζοσπάστης - 15 Ιανουαρίου 2013

ΜΑΚΡΗΣ, ΜΑΚΗΣ - Για τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ

Εκφράζοντας τη συμφωνία μου με τις Θέσεις, το Σχέδιο Προγράμματος και Καταστατικού, θα προσπαθήσω να συμβάλλω με ορισμένες σκέψεις στο δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο. Θα σταθώ σε ορισμένα ζητήματα πιο συγκεκριμένα:

Για τη σχέση κρίσης - πόλεμου - επανάστασης. Η ανάλυση που γίνεται από τις Θέσεις αποτελεί έκφραση της ταξικότητας και επιστημονικότητας του Κόμματός μας. Είναι μια σημαντική συμβολή της ΚΕ βασισμένη στην επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού και αποτελεί ανάπτυξη της θεωρίας και της επαναστατικής στρατηγικής στις σύγχρονες συνθήκες. Η αφομοίωση της ανάλυσης αυτής από το κομματικό και κνίτικο δυναμικό, από τον περίγυρο του Κόμματος είναι καθοριστικής σημασίας ώστε η κρίσιμη μάζα που διαμορφώνεται σε μη επαναστατικές συνθήκες να μπορεί να ερμηνεύει τις εξελίξεις με ταξικό μάτι, να βλέπει πίσω από τις διάφορες κινήσεις που γίνονται από τα πάνω, στο επίπεδο της πολιτικής, τις εξελίξεις που συντελούνται στη βάση, στην οικονομία, με λίγα λόγια να εμπεδώνεται σε μεγαλύτερο βαθμό η σχέση οικονομίας - πολιτικής. Αυτό αποτελεί κομβικό ζήτημα που επιδρά στην ικανότητα του Κόμματος να δρα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, όπως και σε συνθήκες βαθιάς παρατεταμένης κρίσης που μπορεί να υπάρξει απότομη άνοδος του κινήματος ή και προσωρινή υποχώρηση. Η σωστή ερμηνεία των ενδοϊμπεριαλιστικών- ενδοαστικών αντιθέσεων, η διάγνωση της τάσης αλλαγής στο διεθνή συσχετισμό, η επίδραση που έχει ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης (είτε είναι σε φάση ανόδου είτε σε φάση κρίσης) στη συγκέντρωση της εργατικής τάξης καθώς και στις αλλαγές στη διαστρωμάτωση των μικροαστικών στρωμάτων, αποτελούν προϋποθέσεις ώστε η επαναστατική στρατηγική να βρίσκει την έκφρασή της τόσο στην πολιτική συμμαχιών, όσο και στην οργανωτική πολιτική του Κόμματος με συγκέντρωση δυνάμεων στους τόπους δουλειάς.

Κατά τη γνώμη μου, σε αυτά τα πλαίσια, απαιτείται ακόμα περισσότερο -πόσο μάλλον σε συνθήκες κρίσης- να γίνει μια συστηματική δουλειά σχετικά με την αφομοίωση βασικών ζητημάτων που αφορούν την αιτία και το χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Στη ζωντανή συζήτηση με εργατόκοσμο, με παιδιά των λαϊκών οικογενειών, στην προσπάθεια εκλαΐκευσης της πολιτικής του Κόμματος, αρκετές φορές δίνουμε λαθεμένα το χαρακτήρα της κρίσης ως κρίση «υποκατανάλωσης» και όχι ως κρίσης υπερσυσσώρευσης που πραγματικά είναι. Δυσκολευόμαστε να μετατοπίσουμε το κέντρο της συζήτησης στην πραγματική αιτία της κρίσης που είναι η βασική αντίθεση του καπιταλισμού και όχι ορισμένα συμπτώματα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής όπως το χρέος κλπ. Με δυσκολία ακόμα κάνουμε λιανό γιατί το καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει περιθώρια παραχωρήσεων όπως πριν, πως ακόμα και αν περάσει σε φάση αναιμικής ανάκαμψης αυτή δε θα επαναφέρει τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα που κατεδαφίστηκαν στις συνθήκες της κρίσης. Κατά τη γνώμη μου, απαιτείται μια πιο συστηματική δουλειά σε αυτά τα ζητήματα ώστε να κερδίζει έδαφος στην εργατική λαϊκή συνείδηση αυτό που αντικειμενικά υπάρχει και αποτυπώνεται στη Θέση 1: «Η εκδήλωση της γενικευμένης και συγχρονισμένης κρίσης έφερε στο προσκήνιο τον ιστορικά ξεπερασμένο και απάνθρωπο χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος, την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, την ανάγκη ανασύνταξης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, της χειραφέτησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος». Αν τα παραπάνω ζητήματα, που σε τελευταία ανάλυση αφορούν την ίδια τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, δεν απαντιούνται τεκμηριωμένα με βάση την παραπάνω θέση, τότε αφήνεται άθελά μας περιθώριο ώστε να κερδίζουν έδαφος διάφορες λογικές άλλου μείγματος διαχείρισης της κρίσης, κάτω και από την αντικειμενική κατάσταση που διευκολύνει ώστε να δυναμώνει το ρεύμα των αυταπατών και της λύσης από τα πάνω με μια ψήφο ή με μια «αριστερή κυβέρνηση». Δηλαδή, θα μπαίνουν εμπόδια στην προσπάθεια να κερδίζει έδαφος η μόνη φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση, που είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Για το ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, της στάσης των κομμουνιστών απέναντι σε αυτόν, τη σχέση που έχει με την επαναστατική κατάσταση. Απαιτείται μια τέτοια δουλειά που να συνδυάζει την εσωκομματική συζήτηση με πλατιά διαφώτιση αξιοποιώντας διάφορες πρωτοβουλίες (π.χ. με αφορμή ιστορικές επετείους) ώστε να ζυμώνεται από τώρα η ανάγκη για αυτοτελή οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο. Η επίθεση από τον αντίπαλο απέναντι στο Κόμμα σε εκείνες τις συνθήκες θα μεγαλώνει. Θα αξιοποιηθούν και οι εθνικιστικές δυνάμεις που έχουν άνοδο σήμερα και σπρώχνονται από το σύστημα, όχι μόνο σε επίπεδο προπαγάνδας στη λογική «το ΚΚΕ είναι προδοτικό κόμμα» αλλά και στην ανοιχτή κατασταλτική δράση. Κατά τη γνώμη μου η πιο επικίνδυνη πίεση θα είναι αυτή που θα υπάρχει από ανώριμες και άπειρες εργατικές - λαϊκές μάζες καθώς αυτό που είναι εδραιωμένο στη συνείδηση πλατιών εργατικών λαϊκών στρωμάτων είναι «η υπεράσπιση της πατρίδας» αποστεωμένη από τα ταξικά χαρακτηριστικά, ειδικά όταν υπάρχει επίθεση από άλλη ιμπεριαλιστική χώρα. Η αντίληψη αυτή βέβαια είναι αποτέλεσμα της δουλειάς του αντιπάλου. Ωστόσο, απαιτεί γερό τιμόνι και ανυποχώρητη στάση γιατί είναι πιο εύκολο να γλιστρήσεις στο όνομα της «πίεσης από τον κόσμο» παρά από την απευθείας επίθεση από τον ταξικό αντίπαλο και τα κόμματά του. Τα παραπάνω δε τα αναφέρω με καμιά διάθεση υποτίμησης της δράσης των εργατικών λαϊκών μαζών. Ωστόσο, η ίδια η ιστορική πείρα δείχνει πως οι συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, που ένα χαρακτηριστικό της γνώρισμα είναι η ασυνήθιστη δράση των μαζών, εμφανίστηκαν προς το τέλος των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Αλλωστε, σχετικά με αυτό το ζήτημα εύστοχα και συμπυκνωμένα αναφέρονται στη Θέση 75 τα καθήκοντα του ΚΚΕ για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Σχετικά με τη Λαϊκή Συμμαχία. Η επεξεργασία που κάνει η ΚΕ για την πολιτική συμμαχιών γίνεται στο έδαφος μιας αντικειμενικής πραγματικότητας: Οτι δεν υπάρχει ενδιάμεση εξουσία ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Με αυτή την παραδοχή, εξασφαλίζοντας τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης γίνεται επεξεργασία για το ποια στρώματα είναι αυτά που τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα έχουν συμφέρον από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Συνεπώς, αυτό που παρουσιάζεται από τον αντίπαλο και από ορισμένους άσπονδους φίλους ως αντίφαση με το επιχείρημα «το ΚΚΕ λέει πως δεν προϋποθέτει συμφωνία με το Πρόγραμμά του για τη συμμαχία, ενώ θέτει ως πολιτικό περιεχόμενο της συμμαχίας την κοινωνικοποίηση, τον εργατικό έλεγχο, την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, δηλαδή το Πρόγραμμά του» δεν αφορά κάποια αντίφαση στην πολιτική του Κόμματος. Η πολιτική του Κόμματος διαμορφώνεται πάνω στην αντικειμενική εκτίμηση του χαρακτήρα της εποχής και του χαρακτήρα της επανάστασης. Η μόνη αντίφαση που υπάρχει αφορά αυτά τα ίδια τα μικροαστικά στρώματα και αυτή προκύπτει αντικειμενικά από την ίδια τους τη θέση στην κοινωνική παραγωγή, από την κατοχή μικροϊδιοκτησίας. Σε καμιά περίπτωση δεν αφορά την πρωτοπόρα κοινωνική δύναμη, το φορέα των κομμουνιστικών σχέσεων, δηλ. την εργατική τάξη, πόσο μάλλον την πρωτοπορία της, το Κόμμα.

Μάκης Μακρής
Μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ

 

Ριζοσπάστης - 13 Ιανουαρίου 2013

ΤΣΑΓΑΝΟΥ, ΕΛΕΝΗ - Σκέψεις για τις Θέσεις

Η πορεία της εκλογικής δύναμης του Κόμματος

Η εκλογική δύναμη του Κόμματος είναι αναντίστοιχη με την πραγματική δυναμική που διαχέει μέσα στην ελληνική κοινωνία.

Αυτό οφείλεται στην επανάπαυση του Κόμματος σε ένα γενικό πολιτικό κοινοβουλευτικό αγώνα, ο οποίος απέχει μακράν από τη διαμορφωμένη κοινωνική πραγματικότητα δηλαδή από τις κοινωνικές διεκδικήσεις από την καθημερινή αγωνιστική πάλη όχι μόνο των εκλεγμένων αλλά και συνολικά των μελών του Κόμματος, δεν υπάρχει κοινή δράση ούτε και για την ίδια τη λειτουργία της ΚΟΒ, αυτό απαιτεί πραγματικά το λιγότερο μεγαλύτερη εσωκομματική πειθαρχία και αλληλεγγύη των ίδιων των μελών του Κόμματος και καθημερινός έλεγχος των εκλεγμένων.

Αυτό απαιτεί σε κάθε Δημοτικό Συμβούλιο να υπάρχει η συμμετοχή των εργαζομένων. Πρώτιστο καθήκον του εκλεγμένου να ξεσηκώνει το λαό και να τον προτρέπει σε σύγκρουση για όλα τα ζητήματα με σταθερή συνεργασία με τη λαϊκή επιτροπή, συνδικάτα, κλάδους.

Α] Η αποξένωση των εκλεγμένων από τους εργαζόμενους και η απαξίωσή τους οδηγεί σε οπορτουνιστικό δρόμο συμβιβασμού και αποδοχής του κοινοβουλευτικού δρόμου. Δεν έχει έννοια να συμμετέχουμε στα Δημοτικά Συμβούλια σαν γλάστρες μειοψηφικές που απλά υπάρχουμε για να αντιδρούμε χωρίς έννοια. Η διεκδίκηση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να είναι πρώτιστο μέλημα του Κόμματος, αλλά σε κυρίαρχο στόχο τη συμμετοχή των εργαζομένων τον έλεγχο και την αντίδρασή τους.

Β] Πρέπει να στηριχτούν οι δυνάμεις μας τα μέλη του Κόμματος στο χώρο δουλειάς τους με οποιοδήποτε κόστος. Πάνω απ' όλα σε αυτούς τους κρίσιμους καιρούς πρέπει να αλληλοϋποστηριχτούμε για να δώσουμε το παράδειγμα στους άλλους.

Γ] Η αποξένωση, η έλλειψη χρόνου, η απομόνωση, ο διαχωρισμός οδηγεί στη διάλυση. Προϋπόθεση για μια ενωτική και συγχρόνως συγκρουσιακή πορεία πρέπει να είναι η δουλειά για τη συνένωση της ΚΟΒ σε πολιτικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδο αλληλοστήριξη και καθημερινή τριβή των μελών του Κόμματος μεταξύ τους.

Δ] Ανάγκη η επικοινωνία όχι η στήριξη θεσμών αλλά η πραγματική συντροφική σύνδεση στη βάση του ανθρώπινου παράγοντα. Υπάρχει αποξένωση γι' αυτό υπάρχουν αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα τα οποία διαιωνίζονται. Η μη αλληλοστήριξη είναι διαφθορά.

Ε] Η συλλογική δράση θα αποτελέσει πυρήνα έλξης για την καλύτερη οργάνωση και συστράτευση μελών.

Ζ] Η καθοδηγητική δουλειά αποτελεί ουσιαστικό ζήτημα, οι εναλλαγές προσώπων είναι πρώτιστο σημείο είτε εκλεγμένων είτε όχι. Η συστράτευση της νεολαίας στο Κόμμα θα δημιουργήσει ριζοσπαστικό κίνημα όχι μόνο στη θεωρία αλλά και στην πράξη.

Η κοινωνική σύνθεση του Κόμματος ως στοιχείο της πορείας της κομματικής οικοδόμησης

Α] Η ενίσχυση στο Κόμμα του ποσοστού της εργατικής τάξης. Αυτό αποτελεί το μέγιστο καθήκον για να μην δημιουργούνται γραφειοκρατικά φαινόμενα εκφυλισμού. Το Κόμμα δεν μπορεί να αποτελεί προπύργιο για την ανάδειξη στελεχών τα οποία θα φεύγουν και θα στελεχώνουν την κρατική μηχανή, μια έξυπνη κίνηση των αστών για να εκφυλίζουν το κίνημα και να το χρησιμοποιούν για τα δικά τους συμφέροντα. Γι' αυτό οι εργάτες πρέπει να βασίζονται στα δικά τους πόδια και όχι στα κεφάλια γραφειάδων που αποπροσανατολίζουν το κίνημα και το απενεργοποιούν.

Β] Μένουν πάρα πολλά αναξιοποίητα στελέχη χωρίς σχεδιασμό από τις ΚΟΒ. Δηλαδή, πρέπει να μελετηθούν τα υπέρ του κάθε συντρόφου ξεχωριστά και να ενισχυθούν στην κατεύθυνση της ταξικής πάλης με συχνές εναλλαγές στα όργανα αν κάποιος δεν αποδίδει ν' αλλάζει. Τα πράγματα πρέπει να τα βλέπουμε συλλογικά και να διαπαιδαγωγούμαστε αναλόγως γιατί η συνολική δράση της ΚΟΒ τους βοηθά όλους και υποκειμενικά.

Γ] Η οργανωτική πλαδαρότητα οφείλεται στην έλλειψη πειθαρχίας, πείρας και προσανατολισμού και θα εξαλειφθεί με την κοινωνική δράση μέσα από τον ταξικό αγώνα.

Τα οικονομικά του Κόμματος

Οι νέες συνθήκες επιβάλλουν τη σταθερή λειτουργία των ΚΟΒ και ΟΒ σε εβδομαδιαία βάση με εβδομαδιαίο σχεδιασμό της δουλειάς της ΚΟΒ και έλεγχο.

Ελένη Τσαγανού

 

Ριζοσπάστης - 13 Ιανουαρίου 2013

ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΣ, ΘΟΔΩΡΗΣ - Δρόμος ανηφορικός αλλά μονόδρομος

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, το σχέδιο Προγράμματος και το σχέδιο Καταστατικού.

Η συμφωνία μου εδράζεται στους εξής 6 άξονες που διέπουν συνολικά το κείμενο των Θέσεων:

1) Τη σαφή διατύπωση του στρατηγικού στόχου της σοσιαλιστικής επανάστασης, την ανάδειξη της ανάγκης ένοπλης σύγκρουσης και την περιγραφή της διαδικασίας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, με βάση και την επεξεργασία για το Σοσιαλισμό που έγινε στο 18ο Συνέδριο. Ο στόχος δεν καθορίζεται με βάση τον αρνητικό σήμερα συσχετισμό δύναμης.

2) Την ανάγκη για βάρος στην ιδεολογικοπολιτική δουλειά και τη διάταξη δυνάμεων στην εργατική τάξη, απαραίτητη προϋπόθεση για την οικοδόμηση γερών ΚΟ σε εργοστάσια και χώρους δουλειάς. Η άποψη ότι ο προσανατολισμός αυτός αφήνει «αθωράκιστες» τις γειτονιές, είναι λανθασμένη. Στις λαϊκές γειτονιές κατοικεί μεγάλος όγκος εργατών και ανέργων. Η κοινή παρέμβαση σε αυτόν τον κόσμο κλαδικής και εδαφικής οργάνωσης, μας δυναμώνει ταυτόχρονα στο χώρο δουλειάς και στα επιμέρους μέτωπα της γειτονιάς (π.χ. σχολεία, μαζικός αθλητισμός, ελεύθεροι χώροι). Συχνά δραστηριοποιούμε φίλους του Κόμματος στη γειτονιά, έχοντας μια θολή εικόνα ή ακόμα και άγνοια για το πού δουλεύουν. Αυτό το έλλειμμα πρέπει να το λύσουμε αποφασιστικά γιατί το πεδίο στο οποίο γίνονται σταθερά βήματα στη συνείδηση είναι ο χώρος δουλειάς. Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί και η προσπάθεια να δυναμώσει η λειτουργία και η δράση των Λαϊκών Επιτροπών.

3) Τη διατύπωση ως αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής της στόχευσης της Λαϊκής Συμμαχίας που βοηθά στο να γίνει αντιληπτό ότι η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον μονοπωλιακό καπιταλισμό δηλαδή, επιτάσσει όχι απλά καταδίκη του πολέμου και των επεκτατικών τάσεων αλλά κυρίως πάλη ενάντια στα βάθρα του καπιταλιστικού συστήματος, την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, τελικά πάλη για το σοσιαλισμό.

4) Τη διακήρυξη της αυτοτέλειας του Κόμματος, ως όρο απαραβίαστο σε κάθε συνθήκη. Οφείλουμε να παλεύουμε για κοινωνική συμμαχία σε ταξική βάση, με αφετηρία το κοινό συμφέρον για την ανατροπή και όχι για πολιτική συμμαχία από τα πάνω. Μας διδάσκουν για τη στάση μας σήμερα, συνεργασίες όπως της ΕΔΑ (χωρίς να αναιρούνται οι αγώνες των μελών της) και του Συνασπισμού, που κατέληξαν και οι δύο σε προσπάθεια για διάλυση του Κόμματος.

5) Τη δήλωση ότι το ΚΚΕ δε συμμετέχει σε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, αστική ή αστικής διαχείρισης. Σε σχέση με το θέμα αυτό, πρέπει να δούμε άμεσα μια ολοκληρωμένη και ξεκάθαρη αυτοκριτική τοποθέτηση για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Τζανετάκη και στην οικουμενική που ακολούθησε, συμμετοχή που αποτελεί όπλο στην πολεμική στο Κόμμα και τροχοπέδη στο ξεπέρασμα κοινοβουλευτικών αυταπατών καθώς και της αντίληψης ότι υπάρχει δυνατότητα για «κάθαρση» του αστικού πολιτικού συστήματος. Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα.

6)Το ξεκαθάρισμα της στάσης των κομμουνιστών απέναντι στις διακρατικές καπιταλιστικές σχέσεις και ειδικότερα στο θέμα του πολέμου, ζήτημα ιδιαίτερα κρίσιμο με βάση και τις εξελίξεις που υπάρχουν στην ευρύτερη περιοχή. Η εργατική τάξη και σε περίοδο ιμπεριαλιστικής ειρήνης και σε περίπτωση ιμπεριαλιστικού πολέμου, δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα να μπει κάτω από τη σημαία κομματιού ή του συνόλου της αστικής τάξης. Η στάση των κομμουνιστών στον πόλεμο οφείλει να είναι η αυτοτελής οργάνωση της εργατικής τάξης για την κατάκτηση της εξουσίας, απέναντι σε ντόπια και ξένη αστική τάξη, είτε η εγχώρια αστική τάξη αμύνεται είτε επιτίθεται. Οι υπερασπιστές της «ενότητας της αριστεράς» που επικαλούνται συνεχώς το ΕΑΜ, «λησμονούν» ότι, παρά τα προβλήματα στη στρατηγική του Κόμματος την περίοδο της κατοχής, το ΕΑΜ έθετε το ζήτημα της Λαοκρατίας.

Κάποιες πιο συγκεκριμένες παρατηρήσεις - προτάσεις:

Σε σχέση με την Τοπική Διοίκηση (Θέση 19), είναι ζήτημα το γεγονός ότι οι δημοτικές αρχές που στηρίχτηκαν από τα κόμματα που σήμερα συγκροτούν την τρικομματική κυβέρνηση, εισπράττουν διακριτά μικρότερη φθορά σε σχέση με την κεντρική εξουσία. Οι χειρισμοί - ελιγμοί τους, οι πολιτικές διαχείρισης της ακραίας φτώχειας και οι προσπάθειες αλλαγής «κομματικής ταυτότητας», τους διατηρούν σε μεγάλο βαθμό αλώβητους στη λαϊκή συνείδηση. Το επόμενο διάστημα πρέπει να δούμε πιο σχεδιασμένα και συστηματικά την αποκάλυψη του ρόλου τους.

Για τη βοήθεια στην ΚΝΕ (Θέσεις 39-54): οι δύο Θέσεις είναι σε δυσαρμονία. Ενώ στη Θέση 39 σημειώνεται ότι «πιο κοντά από κάθε άλλη φορά βρίσκεται η συνεργασία ΚΟΒ-ΟΒ», στη Θέση 54 ακολουθεί η διατύπωση: «βελτιώθηκε η βοήθεια και η στήριξη στην ΚΝΕ, όμως παραμένει εξαιρετικά αδύναμη στο επίπεδο ΚΟΒ-ΟΒ». Χωρίς καμία διάθεση να αποδείξω ότι έχουν λυθεί όλα τα ζητήματα και πέρα από τη λεκτική ανακολουθία, θεωρώ ότι η δεύτερη διατύπωση δεν αποτυπώνει τα βήματα που έχουν γίνει στη συνεργασία στο επίπεδο ΚΟΒ-ΟΒ, που σαφέστατα όμως έχει πολύ δρόμο μπροστά.

Ο όρος «αυτοαπασχολούμενοι» (Θέση 61) στην καθομιλουμένη χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τους ΕΒΕ χωρίς προσωπικό. Επομένως, η αποκλειστική χρήση του όρου τονίζει τη διάσταση ότι δουλεύει και ο ίδιος, αποκλείει όμως σε επίπεδο προπαγάνδας, παρά την ανάλυση που ακολουθεί στην ίδια θέση, τους μικρούς ΕΒΕ με 1-2 άτομα προσωπικό που δουλεύουν και οι ίδιοι (π.χ. ψιλικατζίδικο στη γειτονιά με έναν υπάλληλο, κατάστημα ρούχων με έναν πωλητή κ.τ.λ). Ο όρος φτωχοί ή μικροί ΕΒΕ πιστεύω είναι πιο κατάλληλος για την εκλαΐκευση της πρότασής μας. Κατά κανόνα άλλωστε ο μικρός ΕΒΕ εργάζεται και ο ίδιος.

Τέλος, αναφορικά με τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, (Θέσεις 5 και 72), στο σχέδιο Προγράμματος προστίθεται ο χαρακτηρισμός «ισχυρές» στον όρο εξαρτήσεις, χαρακτηρισμός που δεν υπάρχει στη Θέση 5 που αναφέρεται στο ίδιο ακριβώς θέμα. Για την ουσία του ζητήματος, ο όρος «με ισχυρές εξαρτήσεις από ΗΠΑ και ΕΕ» είναι σε αντίφαση με τον όρο «ανισότιμη αλληλεξάρτηση» όπως παρατίθεται στο κείμενο των Θέσεων. Φαίνεται σα να διαχωρίζεται ο ένας όρος από τον άλλο. Είναι προφανές ότι υπάρχουν εξαρτήσεις από τα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα, το ζήτημα όμως είναι τι σηματοδοτούμε ως κύριο: την εξάρτηση ή τις σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης αποτέλεσμα της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης;

Θοδωρής Σκολαρίκος
Δυτική Αχτίδα ΚΟ Αττικής

 

Ριζοσπάστης - 13 Ιανουαρίου 2013

ΚΑΤΗΦΕΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ - Κόμμα μαζικό και ικανό για την επανάσταση

Ενα βασικό ερώτημα που τέθηκε μπροστά σε εργατικές και λαϊκές συνειδήσεις, από την αντικειμενική εξέλιξη των οικονομικών και πολιτικών συνθηκών, τις οποίες επιτάχυνε η εκδήλωση και το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, ήταν τι θέση πρέπει να πάρει σήμερα ο λαός στο ζήτημα: μεταρρύθμιση ή επανάσταση.

Το ΚΚΕ έχει απαντήσει με σαφήνεια στην 95χρονη πορεία του. Αποτιμώντας τα λάθη του και κάνοντας ανοιχτή αυτοκριτική στην εργατική τάξη και το λαό, με σκοπό να γίνει ακόμα πιο ικανό, πολιτικά - ιδεολογικά - οργανωτικά για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Μπροστά στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ με τη δημοσιοποίηση από την ΚΕ των Θέσεων, του Σχεδίου Προγράμματος και του Σχεδίου Καταστατικού, επιβεβαιώνεται ο επαναστατικός χαρακτήρας του ΚΚΕ και ο καθοδηγητικός του ρόλος για την επαναστατική αλλαγή.

Οι Θέσεις μέσα από τη μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση δείχνουν το χαρακτήρα της εποχή μας. Εποχής του ανώτατου σταδίου που μπορεί να φτάσει η καπιταλιστική ανάπτυξη, εποχής του ιμπεριαλισμού που στην οικονομία επικρατεί το μονοπώλιο, εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, ως πρώτη ανώριμη βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας. Αναλύοντας ακόμα πιο διεξοδικά γιατί σήμερα είναι ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες στην Ελλάδα για σοσιαλιστική οικοδόμηση (ανάπτυξη ελληνικού καπιταλισμού, συγκέντρωση σε βασικούς βιομηχανικούς κλάδους, μονοπώληση βασικών τομέων της οικονομίας, ικανότητα με Κεντρικό Σχεδιασμό της σοσιαλιστικής οικονομίας να λυθούν βασικές κοινωνικές ανάγκες, όπως το διατροφικό πρόβλημα από την πλούσια αγροτική παραγωγή που έχει η χώρα μας, αύξηση του οικονομικά ενεργού πληθυσμού και των μισθωτών, προλεταριοποίηση εργαζομένων, κ.ά.). Ενώ δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι οι οικονομικές εξελίξεις δείχνουν ότι η Ελλάδα είναι σήμερα ο «αδύναμος κρίκος» της Ευρωζώνης και της ΕΕ.

Το Σχέδιο Προγράμματος και Καταστατικού απηχούν την ανάγκη να γίνει ακόμα πιο ικανό και ώριμο το ΚΚΕ για την προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα, τόσο σε μη επαναστατική κατάσταση, όσο και σε επαναστατική κατάσταση. Επαναστατική κατάσταση που μπορεί να προκύψει είτε μέσα από το βάθεμα της κρίσης, που θα επιδεινώσει κι άλλο τη ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, ανεβάζοντας έτσι την κινητικότητα των μαζών με προοπτική επαναστατικής αλλαγής και όχι αλλαγής διαχείρισης του αστικού πολιτικού συστήματος και συμβάλλοντας στη δυσκολία του αστικού πολιτικού συστήματος να διατηρεί την κυριαρχία του. Επαναστατική κατάσταση που μπορεί να προκύψει από την εμπλοκή της χώρας μας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατ. Μεσογείου και τότε η εργατική τάξη της χώρας μας πρέπει να έχει καθαρό στόχο την κατάληψη της εξουσίας ή από την επίδραση επαναστατικής κατάστασης που μπορεί να εκδηλωθεί σε γειτονικό με τον ελληνικό λαό.

Βασικό ζήτημα που θέτουν οι Θέσεις και το Σχέδιο Προγράμματος είναι η ικανότητα που πρέπει να έχει το ΚΚΕ ώστε ιδεολογικά και πολιτικά να καθοδηγεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της με βάση το στρατηγικό στόχο, να μην αποσπάται ποτέ από αυτόν και να συνδέει διαλεκτικά με αυτόν τα καθημερινά μέτωπα πάλης που πρωτοστατούν οι κομμουνιστές, είτε σε φάση γοργής ανόδου της ταξικής πάλης, είτε σε φάση υποχώρησης ακόμα μεγαλύτερης του εργατικού κινήματος. Το βάθεμα της κρίσης δε σημαίνει ότι ριζοσπαστικοποιούνται οι εργατικές συνειδήσεις, αντίθετα και κάτω από την παρέμβαση της αστικής τάξης και της καπιταλιστικής εξουσίας, μπορεί να στραφούν σε ρεφορμιστικές λύσεις, να οδηγηθούν σε οπορτουνιστικά μονοπάτια, να γοητευτούν από ακραίες φασιστικές εκφάνσεις της καπιταλιστικής κυριαρχίας.

Βασικό ζήτημα είναι η παραπάνω αντιστοίχιση της οργανωτικής πολιτικής του ΚΚΕ με το στρατηγικό στόχο, έτσι ώστε με καλύτερους όρους να προετοιμάζει το ΚΚΕ τον υποκειμενικό παράγοντα και να τον διαπαιδαγωγεί καθημερινά ενάντια στην καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Κυρίαρχος όρος είναι η οικοδόμηση γερών ΚΟΒ στις μεγάλες επιχειρήσεις και στα «κλειδιά» της καπιταλιστικής οικονομίας και εξουσίας, ανοίγοντας καλύτερα και το ζήτημα της κοινωνικής συμμαχίας σε επίπεδο κλάδου. Για παράδειγμα, μέσα στη δεκαετία ο κλάδος του Χρηματοπιστωτικού παρουσιάζει άνοδο απασχόλησης με μεγάλο βαθμό συγκέντρωσης μισθωτής εργασίας, κοντά στο 90%. Ομως, ο κύριος πυλώνας της απασχόλησης, οι τράπεζες, σημειώνουν σταθερή μείωση την τελευταία πενταετία (σχεδόν 15%) και τώρα με την παραπάνω συγκέντρωση σε 3 ομίλους (Εθνική - Πειραιώς - Alpha) οι τραπεζοϋπάλληλοι θα μειωθούν μαζικά. Σήμερα στον κλάδο έχεις χιλιάδες μισθωτούς σε εισπρακτικές εταιρείες που δεν είχες τα προηγούμενα χρόνια, που σ' αυτές θα βρουν απασχόληση πιθανόν πολλοί τραπεζοϋπάλληλοι με χειρότερους όρους αμοιβής από αυτούς που είχαν συνηθίσει, ενώ στις ασφαλιστικές εταιρείες υπάρχει τάση μείωσης της μισθωτής εργασίας και μικρή τάση αύξησης των αυτοαπασχολούμενων με σημάδια προλεταριοποίησης και με πολύ χειρότερους όρους αμοιβής από τα προηγούμενα χρόνια. Αυτές οι εξελίξεις στο Χρηματοπιστωτικό κάνουν αναγκαία τη συγκέντρωση δυνάμεων στους 3 τραπεζικούς ομίλους που θα μονοπωλήσουν τον κλάδο και θα κάνουν ακόμα πιο επιθετικό το τραπεζικό κεφάλαιο προς τους εργαζόμενους, την οικοδόμηση ΚΟΒ σε μαζικούς και στρατηγικούς χώρους για την παραπέρα ανάπτυξη αυτών των ομίλων, καθώς και την ανάγκη να δυναμώσει η κοινή δράση ενάντια στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, των μισθωτών από τράπεζες και εισπρακτικές εταιρείες με αυτοαπασχολούμενους από ασφαλιστικές εταιρείες.

Κόμμα ικανό για την επανάσταση πρώτα και κύρια σημαίνει ισχυρές ΚΟΒ με κομμουνιστικά χαρακτηριστικά δικτυωμένες σε εργασιακούς χώρους και κομματικά μέλη ιδεολογικά και πολιτικά ικανά να αντέξουν σε κάθε στροφή της ταξικής πάλης ως καθοδηγητές εργατικών και λαϊκών μαζών για την επαναστατική αλλαγή. Αυτό είναι βασικό ζήτημα που διαπερνά και τα τρία κείμενα που έθεσε στη δημοσιότητα η ΚΕ. Το Σχέδιο Καταστατικού ενισχύει τη δουλειά της ΚΟΒ και των καθοδηγητικών Οργάνων, θωρακίζει ακόμα περισσότερο τα μέλη του Κόμματος. Ενώ το Πρόγραμμα που θα εγκριθεί από το 19ο Συνέδριο πρέπει να είναι ο καθημερινός καθοδηγητής της ΚΟΒ με εξειδίκευση στο χώρο ευθύνης της, ο εμπνευστής της εργατικής τάξης στο χώρο ευθύνης της κάθε ΚΟΒ που θα τραβά συνεχώς νέες μάζες στην ταξική πάλη, θα αποσπά δυνάμεις από την επιρροή των αστικών κομμάτων και του οπορτουνισμού, θα προετοιμάζει δυνάμεις ικανές να τραβήξουν μέχρι τέρμα, μέχρι την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Ο εμπλουτισμός του Προγράμματος του ΚΚΕ από το 19ο Συνέδριό του, με ενσωματωμένη τη θετική και αρνητική πείρα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20ού αιώνα, δείχνει ότι στη χώρα μας υπάρχει Κόμμα επαναστατικό, ιδεολογικά ισχυρό, που μπορεί να σταθεί όρθιο και ικανό να καθοδηγήσει την εργατική τάξη στην επανάσταση.

Παναγιώτης Κατηφές
Μέλος της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ

 

Ριζοσπάστης - 13 Ιανουαρίου 2013

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ - Στάλινγκραντ και Καζαμπλάνκα

Το 1942 - 1943 υπερπροβλήθηκε στον αγγλοσαξωνικό κόσμο η γνωστή ταινία «Καζαμπλάνκα» με τον Χ. Μπόγκαρτ και την Ιγκριντ Μπέργκμαν. Την ίδια περίοδο, η Καζαμπλάνκα έγινε πολύ γνωστότερη από τη συνάντηση Ρούζβελτ - Τσόρτσιλ (ο Στάλιν ήταν σε συνεννόηση μαζί τους από τη Μόσχα, όπου καθοδηγούσε τα μεγάλα χτυπήματα του Κόκκινου Στρατού ενάντια στους γερμανοφασίστες).

Στις 14 Γενάρη 1943, κάτω από την εντύπωση της βαρύτατης ήττας των χιτλερικών στο Στάλινγκραντ, αλλά και της γενικότερης στροφής του πολέμου, στην Καζαμπλάνκα αξιώθηκε από τα κράτη του φασιστικού άξονα η «Παράδοση άνευ όρων». Πολλοί μεγαλοαστοί σε ΗΠΑ και Αγγλία δυσφόρησαν πολύ, όμως ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε ακριβώς έτσι: Με την πλήρη συντριβή και παράδοση άνευ όρων Γερμανίας και Ιαπωνίας (η Ιταλία συνθηκολόγησε το 1943).

α) 1991 - 2012: Η αποτυχία των σχεδίων της Ιμπεριαλιστικής Δύσης.

Μετά την αυτοδιάλυση της ΕΣΣΔ το 1991, στη Δύση κυριαρχούσε ευφορία και χαιρεκακία: Υπήρχε πίστη για «αιώνια» κυριαρχία της Ιμπεριαλιστικής Δύσης με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Αυτή η υπερφίαλη αντίληψη εκφράζεται καθαρά και στο βιβλίου του γνωστού φανατικού Μπρεζίνσκυ «Η μεγάλη σκακιέρα» (1997), όπου με απίστευτο κυνισμό «εξηγείται» γιατί «μόνον οι ΗΠΑ θα είναι Υπερδύναμη όλο τον 21ο αιώνα»!

Οι προπαγανδιστές του Δυτικού Ιμπεριαλισμού με τις καυχησιολογίες τους το 1991 - 2002 θύμιζαν τους στρατηγούς του Χίτλερ το 1941, όταν θεωρούσαν τον πόλεμο τελειωμένο - κερδισμένο και το Γ΄ Ράιχ κυρίαρχο για πολλά - πολλά χρόνια. Βέβαια, ο φασιστικός άξονας συνετρίβη το 1945 και οι αντιφασίστεςς νίκησαν πλήρως. Και σήμερα οι τερατώδεις προσδοκίες του Μπρεζίνσκυ και άλλων «αναλυτών» της «Αιώνιας Δυτικής Κυριαρχίας» οδηγούνται σε αδιέξοδο και αποτυχία.

Στα τελευταία 22 χρόνια (1990 - 2012) η ΛΔ Κίνας σημείωσε τεράστια οικονομική άνοδο: Με ετήσιο ρυθμό 9,5% το ΑΕΠ της Κίνας αυξήθηκε 750% έναντι 80% μόνον που ανέβηκε το ΑΕΠ των ΗΠΑ. Στη βιομηχανία η διαφορά είναι συντριπτικότερη. Στα 22 χρόνια (1990 - 2012) η ΛΔ Κίνας είχε αύξηση βιομηχανικής παραγωγής 1.700% (ετήσια αύξηση 14%). Οι ΗΠΑ από το 2002 έχασαν την πρώτη θέση στη βιομηχανία που είχαν για 115 χρόνια από το 1894.

Σήμερα (2012 - 2013) η ΛΔ Κίνας έχει το 1/3 της παγκόσμιας βιομηχανίας και το 50% της παγκόσμιας παραγωγής χάλυβα και τσιμέντου. Κίνα, Ρωσία και Ινδία έχουν τα 2/3 της παγκόσμιας παραγωγής χάλυβα και σχεδόν τριπλάσιο από τη Δύση! Η Δύση βρίσκεται σε παραγωγική παρακμή, έχει χάσει τη μάχη της βαριάς βιομηχανίας και έχει τεράστιο δημόσιο χρέος.

Οι ηγέτες της Δύσης (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΟΟΣΑ) εχθρεύονται το ΚΚ Κίνας και τη ΛΔ Κίνας αλλά και το ΚΕ Κορέας και ΚΚ Βιετνάμ και ραδιουργούν για την ανατροπή τους, εκμεταλλευόμενοι και τα καπιταλιστικά ανοίγματα στις ΛΔ.

Οι ΛΔ της Ασίας (1.450 εκατομμύρια άνθρωποι) το 2014 - 2015 θα έχουν ισοδύναμη βιομηχανία με το σύνολο της Δύσης!

Η συμμαχία του ρωσικού μπλοκ με τις ΛΔ της Ασίας προκαλεί μεγάλη ανησυχία στο δυτικό ιμπεριαλισμό. Η Ρωσία έχει πυρηνική ισχύ και διαστημική τεχνολογία περίπου ισοδύναμη εκείνης των ΗΠΑ.

Πιθανή νίκη Ρωσίας - Κίνας - Β. Κορέας - Βιετνάμ και οικονομικο-πολιτική κατάρρευση της Δύσης θα δημιουργούσε αυτόματα ένα κύμα αριστεροποίησης σ' όλον τον κόσμο, άσχετα από τη θέληση των καπιταλιστών σε Ρωσία και Κίνα.

Βέβαια, ο κίνδυνος του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι μεγάλος. Το «βαθύ κράτος των ΗΠΑ», οι πιο αντιδραστικοί κύκλοι της Δύσης δεν θα αφήσουν έτσι απλά την ηγεσία, θα αντιδράσουν μανιασμένα.

Πάντως, εάν συνεχιστούν οι σημερινοί ρυθμοί, το 2018 - 2020 η ΛΔ Κίνας θα έχει τριπλάσια βιομηχανία από τις ΗΠΑ!

β) Ιδεολογικά ζητήματα

Γίνεται μεγάλη συζήτηση για ζητήματα συμμαχιών: Πιστεύω ότι το 7ο Συνέδριο της Κομιντέρν προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα. Την νέα γραμμή υποστήριξαν οι Στάλιν, Μόλοτωφ, Γκότβαλντ, Ζαχαριάδης και άλλοι μπολσεβίκοι ηγέτες.

Η στρατιωτική συντριβή του φασιστικού - ιμπεριαλιστικού Αξονα Γερμανίας - Ιταλίας - Ιαπωνίας είχε τεράστια προοδευτική σημασία. Η μεγάλη νίκη του ΚΚ Κίνας το 1949 ήταν επίσης αποτέλεσμα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης. Γενικά οι κομμουνιστές έπαιξαν πρωτοπόρο ρόλο στον αντιφασιστικό αγώνα και δίκαια ενισχύθηκαν πολιτικά. Να σημειώσουμε ότι η Αντιφασιστική Νίκη εορτάζεται πανηγυρικά και σήμερα στη Μόσχα (Παρέλαση στις 9 Μάη), ενώ στη Δύση οι ιθύνοντες τη θυμούνται αδιάφορα ή και πικρόχολα.

Στη σημερινή εποχή το ΚΚΕ πολύ σωστά ρίχνει 2 συνθήματα: Εξοδος από την ΕΕ και ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων. Τα μονοπώλια είναι «δεμένα» με το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τον ΟΟΣΑ, που είναι σφηκοφωλιές της Αντίδρασης. Χρειάζεται αδιαλλαξία στη στρατηγική αλλά ευελιξία στην τακτική. Π.χ. στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν αρκετά στελέχη που ενσωματώνονται στη δυτική ιμπεριαλιστική στρατηγική και έχουν δεξιά σοσιαλδημοκρατική νοοτροπία, όμως υπάρχουν και άλλα στελέχη που προβληματίζονται για πιθανή σύγκρουση με ΕΕ και ΝΑΤΟ, έχουν αριστερό προσανατολισμό. Πρέπει όλα αυτά να λαμβάνονται υπ' όψιν.

γ) Μιλάει ο Ν. Ζαχαριάδης

Ο Ν. Ζαχαριάδης ήταν αρχηγός του ΚΚΕ για 25 χρόνια. Δραστήριος υποστηρικτής των Λένιν - Στάλιν και ειλικρινής φίλος της ΕΣΣΔ. Στα 1951 - 1952 σε μια σειρά θέσεις του χτυπούσε την αμερικανοκρατία και έλεγε ότι ο Παπάγος και η αμερικανοκρατία είναι ο κύριος εχθρός και ο Πλαστήρας το κύριο εμπόδιο για να χτυπηθεί αποφασιστικά η αντίδραση. Ζητούσε «ενιαίο μέτωπο πάλης με τη βάση και τα στελέχη της ΕΠΕΚ», ώστε να ξεσκεπαστούν οι συμβιβασμοί και οι προδοσίες του Πλαστήρα με την πλουτοκρατία. Ζητούσε δηλαδή μια ευέλικτη τακτική.

Σήμερα στην Ελλάδα το σάπισμα της δικτατορίας των μονοπωλίων είναι φανερό: Τεράστια ανεργία 25% - 30%, στασιμότητα της βιομηχανίας για 30 χρόνια, αδιαφορία του καθεστώτος για τα εκατομμύρια της φτωχολογιάς που υποφέρουν. Η Επανάσταση δεν είναι υπόθεση του μακρινού μέλλοντος.

Το αστικό (ΝΑΤΟικό - ΕΟΚικό) καθεστώς στην Ελλάδα έχει αποτύχει παταγωδώς στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα. Πρέπει να αλλάξουν οι τάξεις που κυβερνούν!

Γιάννης Εμμανουηλίδης

Ριζοσπάστης - 12 Ιανουαρίου 2013

ΠΟΛΥΜΕΡΙΔΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ - Για το σχέδιο Καταστατικού του ΚΚΕ

1) Στην εισαγωγή (σελ. 77) λέγεται ότι: «Το ΚΚΕ είναι κόμμα της εργατικής τάξης, η συνειδητή οργανωμένη ιδεολογική, πολιτική πρωτοπορία της, η ανώτατη μορφή οργάνωσής της».

Γενικά είναι σωστή αυτή η διατύπωση αλλά ανεπαρκής. Δεν είναι πλήρης. Ολοι ξέρουμε ότι εργατικά κόμματα υπάρχουν στις διάφορες χώρες αλλά δεν είναι Κομμουνιστικά Κόμματα.

Προτείνω: Η Εισαγωγή αυτή να συμπληρωθεί και να γίνει «Το ΚΚΕ είναι κόμμα μαρξιστικό-λενινιστικό, κόμμα νέου τύπου, κόμμα της εργατικής τάξης, είναι το συνειδητό και πρωτοπόρο τμήμα της και ανώτατη μορφή οργάνωσής της».

2) Στο Αρθρο 9 (σελ. 84) αναφέρεται ότι το μέλος του Κόμματος μπορεί «Να απαιτεί να του δίνονται έγκυρα αιτιολογημένες απαντήσεις σε προτάσεις και ερωτήματα».

Προτείνω: Στο άρθρο αυτό να προστεθεί ότι ανάλογα με τις προτάσεις και τα ερωτήματα οι απαντήσεις να δίνονται σε τακτό χρονικό διάστημα από 1 μέχρι 6 μήνες.

3) Στο Αρθρο 13 (σελ. 85) λέγεται ότι: «Το Συνέδριο εκλέγει την Κεντρική Επιτροπή και την Κεντρική Επιτροπή Οικονομικού Ελέγχου».

Προτείνω: Τα μέλη της ΚΕ και της ΚΕ Οικονομικού Ελέγχου να εκλέγονται μόνο για 2 θητείες και κατ' εξαίρεση και σε εξαιρετικές περιπτώσεις για 3 θητείες.

4) Στο Αρθρο 13 (σελ. 85) λέγεται ότι: «Για να εκλεγεί κάποιος στα όργανα αυτά πρέπει να έχει τουλάχιστον 7 χρόνια κομματική ηλικία».

Προτείνω: Η κομματική ηλικία να είναι τουλάχιστον 15 χρόνια.

5) Στο Αρθρο 30 (σελ. 89) αναφέρεται ότι: «Η «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (ΚΟΜΕΠ)... διευθύνεται από Συντακτική Επιτροπή που ορίζεται από την ΚΕ».

Προτείνω: Η Θέση αυτή να συμπληρωθεί και να γίνει: «Η Συντακτική Επιτροπή της ΚΟΜΕΠ είναι υποχρεωμένη να δίνει απαντήσεις μέσα σ' ένα χρονικό διάστημα από 1 μέχρι 6 μήνες στους συνεργάτες της».

6) Στο Αρθρο 32 (σελ. 90) λέγεται ότι: «Η ΚΟΒ μία φορά το χρόνο συνέρχεται σε εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση, εκλέγει Γραμματέα και Γραφείο που λογοδοτεί στην ΚΟΒ».

Ο τρόπος που προτείνεται να εκλέγει η ΚΟΒ το Γραμματέα της δεν είναι σωστός. Δίνει περισσότερα δικαιώματα και δύναμη στο Γραμματέα. Δεν είναι ίσος μεταξύ ίσων.

Εκτός αυτού, ο τρόπος αυτός εκλογής του Γραμματέα της ΚΟΒ έρχεται σε αντίφαση με το Αρθρο 7 του Σχεδίου Καταστατικού του ΚΚΕ, το οποίο λέει: «Ολα τα μέλη του Κόμματος έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις».

Προτείνω: Η Γενική Συνέλευση της ΚΟΒ να εκλέγει το Γραφείο και αυτό να εκλέγει το Γραμματέα.

7) Στο Αρθρο 39 (σελ. 92) λέγεται ότι «Τα μέλη του Κόμματος που εκλέγονται ή τοποθετούνται με απόφαση του Κόμματος σε νομοθετικά Σώματα, σε αντιπροσωπευτικά ή άλλα αιρετά όργανα και γενικά στους θεσμούς του αστικού κράτους, εφαρμόζουν την πολιτική και τις αποφάσεις του Κόμματος, είναι αφοσιωμένα στην υπόθεση της εργατικής τάξης και της υπεράσπισης των συμφερόντων της, υπερασπίζονται με συνέπεια γενικότερα τα λαϊκά συμφέροντα».

Προτείνω: Η εκλογή αυτών των μελών του Κόμματος να μη διαρκεί περισσότερο από 2 θητείες και μόνο κατ' εξαίρεση και σε εξαιρετικές περιπτώσεις 3 θητείες.

Γιώργος Πολυμερίδης

Ριζοσπάστης - 12 Ιανουαρίου 2013

ΒΑΒΙΤΣΑΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ - Για τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ

Οι τελευταίες εκλογές αποκάλυψαν το τεράστιο κενό των δεσμών του κόμματος με την εργατική τάξη. Θα ήταν αφέλεια να πιστέψουμε ότι η αντίληψη του κόμματος για τον σοσιαλισμό δεν παίζει καθοριστικό ρόλο στην ύπαρξη του κενού αυτού. Στις εκλογές κατεβήκαμε ακριβώς με τη στρατηγική μας για το σοσιαλισμό και όχι μόνο δε διατηρήσαμε αλλά χάσαμε την πολιτική στήριξη σημαντικής μερίδας ψηφοφόρων μας. Χρειάζεται να ξαναδούμε την ανάλυση των αιτιών των ανατροπών, γιατί τα συμπεράσματά της καθορίζουν και το χαρακτήρα της πρότασης εξουσίας.

Αμέσως χτυπάει στο μάτι ότι δεν εξετάσθηκε καθόλου η άμεση σχέση του ανθρώπου προς την εργασία. Η εργασία σαν την ουσιαστική δραστηριότητα του ανθρώπου προϋποτίθεται ασυνείδητα στην αποξενωμένη της μορφή σαν φυσική προϋπόθεσή του. Δεν θεωρείται σ' αυτήν την αποξενωμένη μορφή σαν κάτι που αντιφάσκει στην ύπαρξη του ανθρώπου, η κατάσταση που πρέπει να ξεπεράσει η νέα κοινωνία. Γι' αυτό και οι πραγματικές αντιφάσεις ερμηνεύονται στρεβλά, μυστικοποιημένες με πολιτικο - οικονομική μορφή. Ετσι αντιπαρατίθεται ο κεντρικός σχεδιασμός στις εμπορευματο- χρηματικές σχέσεις, ο συνεταιρισμός στην κρατική ιδιοκτησία, πάντα όμως εξετάζονται σχέσεις πραγμάτων, ποτέ η σχέση του ανθρώπου προς αυτά. Εδώ φαίνεται πόσο στρεβλά κατανοείται ο Μαρξ που βάση του έργου του και όρο θεωρητικής χειραφέτησης της ΕΤ θεωρούσε την αναγωγή των κοινωνικών σχέσεων στον άνθρωπο, να διαλύσει τη μυστικοποίησή τους που συνίσταται στο ότι οι κοινωνικές σχέσεις παρουσιάζονται ως φυσική ιδιότητα πραγμάτων.

Σαν «θετική» πλευρά που εκφράζει τον σχεδιασμό στην αντίθεση με την αγορά, στην «βασική αντίθεση» του σοσιαλισμού , τίθεται ο Κεντρικός Σχεδιασμός. Ο συλλογικός νους. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε έναν σούπερνου που να σχεδιάζει και να επεξεργάζεται τα πάντα με απόλυτη ακρίβεια, αυτό άμεσα δεν μας λέει τίποτα για την υποταγή του ανθρώπου στον καταμερισμό εργασίας και πώς θα την ξεπεράσουμε. Κι όμως το βασικό πρόβλημα του σοσιαλισμού είναι ακριβώς αυτό. «Η κοινωνία να γίνει κυρίαρχη των μέσων παραγωγής στο σύνολό τους, αλλά ο καθένας να μείνει σκλάβος του μέσου παραγωγής του και μόνη επιλογή που έχει είναι ποιανού μέσου παραγωγής». Η φράση του Ενγκελς ταιριάζει απόλυτα εδώ. Η μεγάλη βιομηχανία που επαναστατικοποιεί σταθερά τους όρους παραγωγής και τον καταμερισμό της εργασίας «κάνει ζήτημα ζωής ή θανάτου την αναγνώριση της εναλλαγής των εργασιών και γι' αυτό της όσο το δυνατό μεγαλύτερης πολυμέρειας του εργάτη σαν γενικού κοινωνικού νόμου της παραγωγής και την προσαρμογή των σχέσεων στην κανονική πραγματοποίηση του νόμου αυτού... Την αντικατάσταση του μερικού ατόμου από το ολοκληρωμένα αναπτυγμένο άτομο, για το οποίο οι διάφορες κοινωνικές λειτουργίες είναι διαδοχικοί τρόποι δραστηριοποίησης» (Μαρξ).

Ενώ η διαδικασία όπου ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας αντιπαρατίθεται σαν κεφάλαιο στους εργάτες «γίνεται τόσο πιο πραγματική όσο η ικανότητά τους για εργασία τροποποιείται έτσι από τις μορφές αυτές (της κοινωνικοποίησης) που έξω από αυτήν την καπιταλιστική εξάρτηση, στην ανεξαρτησία της γίνεται ανήμπορη, ...από την άλλη με την ανάπτυξη των μηχανών και οι τεχνολογικοί όροι της εργασίας εμφανίζονται να κυριαρχούν πάνω της... το ίδιο συμβαίνει και με την επιστήμη, το προϊόν της γενικής ιστορικής ανάπτυξης στην αφηρημένη της ουσία. Στη μηχανή η επιστήμη εμφανίζεται σαν κεφάλαιο απέναντι στον εργάτη» (Μαρξ).

Από τη μια, λοιπόν, η ίδια η ανάγκη της ανάπτυξης της παραγωγής απαιτεί τη χειραφέτηση του εργάτη από την υποταγή στην παραγωγή, από την άλλη αυτή η υποταγή γεννά την καπιταλιστική σχέση.

Η διαδικασία της χειραφέτησης με την εμφάνιση του ολόπλευρα αναπτυγμένου ανθρώπου απαιτεί φυσικά ολόκληρη μεταβατική ιστορική περίοδο, τη δικτατορία του προλεταριάτου, της οποίας η βασική αντίθεση είναι αυτή μεταξύ της παραπάνω υποταγής του εργάτη από τη μια και της υποταγής της συνολικής παραγωγής στην κοινωνία από την άλλη. Η αντίθεση αυτή αντανακλάται και στη συνείδηση.

Ακριβώς επειδή η επιστήμη που μετατρέπεται η ίδια σε παραγωγική δύναμη και η ολόπλευρη αφομοίωσή της αποτελεί τον όρο για τη χειραφέτηση του εργάτη από την παραγωγή, γίνεται ιδιαίτερη σφαίρα δραστηριότητας ενός μόνο μέρους της κοινωνίας, η καθολική συνείδηση (κοσμοαντίληψη) της κοινωνίας δεν μπορεί ακόμα να είναι η επιστήμη αλλά η ιδεολογία. Η ίδια η επιστήμη είναι ακόμα σύνολο επιμέρους επιστημών που η αλληλοδιείσδυση και η ποιοτικά ανώτερη συνένωσή τους προϋποθέτουν τη διαλεκτική αλλά και μια υλική πραγματικότητα απαλλαγμένη από την υποταγή του ανθρώπου στην παραγωγή.

Στη συνείδηση του ΚΚ η κατάσταση αυτή βρήκε αντανάκλαση στον υποβιβασμό του μαρξισμού σε ιδεολογία σε αντίθεση με την επιστήμη. Το πόσο αντιφάσκουν μεταξύ τους φάνηκε με τον εκφυλισμό των ΚΚ. Ο ιδεολόγος ή ο πολιτικός σαν ο θεωρητικός μιας ανεξαρτητοποιημένης από την παραγωγή σφαίρας δραστηριότητας, ακόμα κι ο κομμουνιστής, δεν μπορούσε να είναι απαλλαγμένος από την μυστικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων που έχουν σαν βάση το ότι ο άνθρωπος δεν μπαίνει ελεύθερα στην παραγωγή. Αντί να επιβεβαιώνει χάνει τον εαυτό του.

Μπορεί να ξέρω απ' έξω τους κλασικούς, άμα στην παραγωγή υποτάσσομαι στους όρους της παραγωγής αντί να τους υποτάσσω, οι τυπικές έννοιες, κέρδος, μισθός, κεφάλαιο, χρήμα θα εξακολουθούν να έχουν την ισχύ της «πραγματικότητας» για μένα. Κι αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τον ιδεολόγο που προϋποθέτει εξαρχής την παραγωγή σαν κάτι τελείως ξένο σ' αυτόν. Η ιδεολογία σαν ιδεολογία επειδή στηρίζεται στην αφαίρεση από την πραγματικότητα και μετατρέπει σχέσεις που αφαίρεσε από την πραγματικότητα σε στέρεες, αιώνιες ιδέες αναγκαστικά έρχεται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα όταν αυτή αλλάζει.

Η λύση της βασικής αντίφασης του σοσιαλισμού, η διαμόρφωση του ολόπλευρα αναπτυγμένου ανθρώπου στη βάση μιας ολόπλευρης αφομοίωσης της επιστήμης δεν μπορούσε να γίνει χωρίς το ΚΚ, αυτό όμως έπρεπε να αποβάλει τον ιδεολογικό του χαρακτήρα, πράγμα που εμπόδιζε η σύμφυσή του με το κράτος. Το κράτος ενισχύονταν κι ενισχύονταν και το πολιτικό πνεύμα του ΚΚ που μετατρέπονταν όλο και περισσότερο στην ενσάρκωση ενός αφηρημένου όλου, ξένου προς την πραγματική κοινωνία. Υπήρχε ωστόσο και ένα υγιές, πρωτοπόρο ρεύμα που μας άφησε ένα έργο ανεκτίμητου πλούτου, θέτοντας τις βάσεις για έναν επιστημονικό ανθρωπισμό χωρίς τον οποίον δεν μπορεί να χειραφετηθεί το προλεταριάτο.

Σύμφωνα με τα παραπάνω θεωρώ πως οι Θέσεις και η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό δεν βοηθάνε στην αφύπνιση της εργατικής τάξης και παρά τις τίμιες προθέσεις της στερούνε το μεγαλύτερο όπλο, την απομυστικοποιημένη αφομοίωση της κληρονομιάς του σοσιαλισμού. Παραμένουν εγκλωβισμένες σε μια ιδεολογική αντίληψη της κοινωνίας κι αυτό θέτει σοβαρά εμπόδια στην οργάνωση της εργατικής τάξης.

Γεώργιος Βαβίτσας

Ριζοσπάστης - 12 Ιανουαρίου 2013

ΣΟΦΙΟΥ, ΑΝΤΩΝΗΣ - Οι καπιταλιστικές κρίσεις, η σταλινική ΕΣΣΔ και εμείς

Το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ συνέρχεται σε μια περίοδο οξύτατης κρίσης αλλά και σοβαρής εκλογικής μείωσης των δυνάμεών του. Τι έφταιξε γι' αυτό; Γιατί ενώ το Κόμμα κάνει πολύ σωστές αναλύσεις (πράγμα που φαίνεται και από τις θέσεις της ΚΕ) η εκλογική του δύναμη συρρικνώθηκε;

Κατά τη γνώμη μου δε φτάνει να έχουμε σωστές θέσεις. Κυρίαρχο ρόλο παίζει η ικανότητα να τις εκλαϊκεύουμε. Πολλά στελέχη μας απευθυνόμενα σε εργαζόμενους, μιλούν γλώσσα δύσκολη, εσωκομματική, που την καταλαβαίνουν λίγοι, ενώ στοχεύουμε στους πολλούς. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το «Ριζοσπάστη», που παραμένει μια εφημερίδα δύσκολη στο διάβασμα και κουραστική για μεγάλο μέρος των εργαζομένων.

Η καπιταλιστική κρίση της τελευταίας τετραετίας και η προτεινόμενη διέξοδος, αποτελεί σήμερα κεφαλαιώδες ζήτημα ιδεολογικής αντιπαράθεσης.

Οι πανίσχυροι μηχανισμοί προπαγάνδας των καπιταλιστών, βοηθούμενοι και από τα οπορτουνιστικά υποστυλώματά τους (ΔΗΜΑΡ - ΣΥΡΙΖΑ) αποκρύπτουν συστηματικά τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και τη διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ.

Η παραπληροφόρηση, ο αντικομμουνισμός και οι οπορτουνιστικές αυταπάτες για «αριστερή διαχείριση» της κρίσης, κυριάρχησαν στον αστικό Τύπο και στα κανάλια. Μάλιστα, κάποιοι πανεπιστημιακοί κονδυλοφόροι του συστήματος, παίζοντας βάναυσα με τη νοημοσύνη αλλά και την άγνοια του λαού, ισχυρίστηκαν με σοβαροφάνεια ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο... «σοβιετικό μοντέλο» στην Ευρώπη και αυτό πρέπει άμεσα να ανατραπεί! Ομολογούν καθαρά τι τους φοβίζει.

Οι καπιταλιστικές κρίσεις δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο. Εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα με το καπιταλιστικό σύστημα, έχουν επομένως ζωή πάνω από δύο αιώνες. Εκδηλώνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα και είναι αναπόφευκτες στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Οσες προσπάθειες και αν έγιναν παγκόσμια από διάσημους αστούς οικονομολόγους, στάθηκε αδύνατον να εξαλειφθούν.

Κορυφαίο παράδειγμα η κρίση του 1929 - 1933. Ηδη από το 1913 στις ΗΠΑ ο πρόεδρος Χούβερ ίδρυσε δώδεκα γιγάντιες αποθεματικές τράπεζες, τις επάνδρωσε με δοκιμασμένους οικονομολόγους, με σκοπό να ελέγχουν όλες τις τράπεζες της χώρας.

Το ομοσπονδιακό αυτό αποθεματικό σύστημα διευθυνόταν από το λεγόμενο Συμβούλιο που απαρτιζόταν από κορυφαίους αστούς οικονομικούς επιστήμονες. Το σύστημα αυτό θεωρήθηκε ότι αποτελεί έναν πανίσχυρο θώρακα για την αμερικανική οικονομία, που την καθιστούσε άτρωτη απέναντι στις οικονομικές κρίσεις. Κι όμως...

Η κρίση του 1929 ξεσπά με πρωτοφανή σφοδρότητα πρώτα στη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, που την εποχή εκείνη συγκέντρωναν τη μισή τουλάχιστον παγκόσμια παραγωγή!

Ας δούμε ορισμένα στοιχεία:

5.094 τράπεζες από τις 24.000 που υπήρχαν στις ΗΠΑ κήρυξαν πτώχευση.

Εκατομμύρια μικροκαταθέτες καταστράφηκαν.

Οι 30 μεγαλύτερες βιομηχανικές μετοχές έπεσαν από 364 σε 62 δολάρια κατά μέσο όρο.

Οι άνεργοι από 429.000 που ήταν το 1929 έφτασαν τα 14.000.000 το 1934 δηλ. πάνω από το 27% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού (αλήθεια, τι λένε οι οπορτουνιστές για όλα αυτά; Μήπως και στις ΗΠΑ έφταιξαν οι «κακοί» διαχειριστές, οι «αδέξιοι» χειρισμοί, οι «ανίκανοι» ηγέτες;)

Το 1933 μόνο μια χώρα στον κόσμο, η μόνη σοσιαλιστική, είχε βιομηχανική παραγωγή πολύ μεγαλύτερη από του 1929: Η Σοβιετική Ενωση! (βλ. «Κρίσεις» εκδόσεις «Καρανάση»).

Ας δούμε αναλυτικότερα τα στοιχεία.

Η τρομακτική άνοδος της ανεργίας στον καπιταλιστικό κόσμο ήταν αποτέλεσμα της κατακόρυφης πτώσης της βιομηχανικής παραγωγής. Συγκεκριμένα, την περίοδο 1929 - 1933, στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές χώρες ΗΠΑ - Γερμανία - Αγγλία - Γαλλία η βιομηχανική παραγωγή ελαττώθηκε κατά 25%. Την ίδια περίοδο, στη Σοβιετική Ενωση υπό την καθοδήγηση του Μπολσεβίκικου Κόμματος με ηγέτη τον Στάλιν, η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε πάνω από δύο φορές!

Η σύγκριση των δύο τρόπων ανάπτυξης καπιταλιστικού - σοσιαλιστικού για την προαναφερθείσα περίοδο, είναι άκρως αποκαλυπτική:

Στις καπιταλιστικές χώρες:

Ανεργία, ανασφάλεια, φτώχεια, εξαθλίωση, απογοήτευση...

Στην ΕΣΣΔ:

Η ανεργία εξαφανίζεται από το 1932.

Από το 1929 καθιερώνεται το 7ωρο στην ημερήσια εργασία, όταν οι εργάτες στις καπιταλιστικές χώρες (όσοι δούλευαν) δούλευαν 10, 12 ή 14 ώρες.

Το εθνικό εισόδημα από 35 δισ. ρούβλια το 1930 ανεβαίνει στα 50 δισ. ρούβλια το 1933 δηλ. αυξήθηκε κατά 42,85%.

Ο χρονιάτικος μισθός των βιομηχανικών εργατών από 991 ρούβλια που ήταν το 1930 ανεβαίνει στα 1.519 ρούβλια το 1933 δηλ. αυξήθηκε κατά 53,27%. Να τονιστεί επίσης ότι σημαντική επίδραση στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου, ήταν η φροντίδα του Σοσιαλιστικού Κράτους (δωρεάν σύστημα Υγείας, Παιδείας, πάμφθηνη στέγη - θέρμανση - μεταφορές - διακοπές κ.λπ.).

Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί και η δυνατότητα ανώτατων σπουδών των νέων. Στην ΕΣΣΔ το 1929 - 33 το ποσοστό των εργατών που φοιτούσε στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα ήταν 51,4% και εργαζομένων αγροτών 16,5%!

Την ίδια περίοδο, στη Γερμανία οι εργάτες που φοιτούσαν στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα ήταν μόλις 3,2% και οι αγρότες 2,4%. (βλ. «Απαντα Στάλιν» τ. 13ος- Λογοδοσία στο 17ο Συνέδριο του ΚΚμπ.)

Επίσης, χαρακτηριστικά παραδείγματα για τις κυρίαρχες αξίες σε καπιταλισμό και σοσιαλισμό είναι τα παρακάτω:

Στις ΗΠΑ την προαναφερθείσα περίοδο, για να κρατηθούν ψηλά οι τιμές, έκαιγαν καλαμπόκι αντί για κάρβουνο, ενώ στη Βραζιλία, για τον ίδιο λόγο πετάχτηκαν στη θάλασσα 2.000.000 σακιά καφέ! Στον καπιταλισμό ακόμα και όταν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού λιμοκτονούν, η καταστροφή τροφίμων είναι απόλυτα επιτρεπτή ενέργεια ενταγμένη στη λογική της ελεύθερης αγοράς, της ανταγωνιστικότητας και του καπιταλιστικού κέρδους.

Αντίθετα, η απόκρυψη ή καταστροφή σιτηρών στο σοσιαλισμό από τους κουλάκους (μεγαλοαγρότες) για κερδοσκοπικούς λόγους, αποτελούσε εγκληματική πράξη κατά του κοινωνικού συνόλου και οδηγούσε στην εξορία ή στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι στον καπιταλισμό κυρίαρχη αξία και οδηγός είναι το καπιταλιστικό κέρδος, ενώ στο σοσιαλισμό κυρίαρχη αξία είναι η ικανοποίηση των αναγκών του κοινωνικού συνόλου.

Από όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, δεν πέρασε τα σύνορα της ΕΣΣΔ. Αποδεικνύεται έτσι και με ιστορικά γεγονότα ότι στο σοσιαλιστικό τρόπο ανάπτυξης της κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρξουν κρίσεις!

Να λοιπόν ποιο ήταν το κατασυκοφαντημένο από αστούς και οπορτουνιστές σοβιετικό μοντέλο. Απ' τη σκοπιά τους, οι καπιταλιστές έχουν κάθε λόγο να το ξορκίζουν. Προσπαθώντας να εκτονώσουν ανώδυνα για τον καπιταλισμό τη διογκούμενη οργή του απλού πολίτη του λένε:

«Δικαίωμά σου να φωνάζεις στις πλατείες, να βρίζεις τους κλέφτες, τους διαπλεκόμενους, τα λαμόγια, που ευθύνονται για την κρίση.

Πρόσεξε όμως...

...''τα πάντα πράξε και τα πάντα φτύσε

μονάχα μαύρε κόκκινος μην είσαι"»...

(Βάρναλης «Ελεύθερος Κόσμος»).

Αποδεικνύεται ακόμα μια φορά ότι οι καπιταλιστές γνωρίζουν καλά από τι κινδυνεύουν.

Ζητούμενο είναι να το μάθουν και οι εργάτες που αργά ή γρήγορα θα μετατρέψουν την οργή τους σε συνειδητή - οργανωμένη ταξική πάλη, για να πουν τον τελευταίο λόγο...

Αντώνης Σοφίου

Ριζοσπάστης - 12 Ιανουαρίου 2013