ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΣ, ΘΟΔΩΡΗΣ - Δρόμος ανηφορικός αλλά μονόδρομος

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, το σχέδιο Προγράμματος και το σχέδιο Καταστατικού.

Η συμφωνία μου εδράζεται στους εξής 6 άξονες που διέπουν συνολικά το κείμενο των Θέσεων:

1) Τη σαφή διατύπωση του στρατηγικού στόχου της σοσιαλιστικής επανάστασης, την ανάδειξη της ανάγκης ένοπλης σύγκρουσης και την περιγραφή της διαδικασίας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, με βάση και την επεξεργασία για το Σοσιαλισμό που έγινε στο 18ο Συνέδριο. Ο στόχος δεν καθορίζεται με βάση τον αρνητικό σήμερα συσχετισμό δύναμης.

2) Την ανάγκη για βάρος στην ιδεολογικοπολιτική δουλειά και τη διάταξη δυνάμεων στην εργατική τάξη, απαραίτητη προϋπόθεση για την οικοδόμηση γερών ΚΟ σε εργοστάσια και χώρους δουλειάς. Η άποψη ότι ο προσανατολισμός αυτός αφήνει «αθωράκιστες» τις γειτονιές, είναι λανθασμένη. Στις λαϊκές γειτονιές κατοικεί μεγάλος όγκος εργατών και ανέργων. Η κοινή παρέμβαση σε αυτόν τον κόσμο κλαδικής και εδαφικής οργάνωσης, μας δυναμώνει ταυτόχρονα στο χώρο δουλειάς και στα επιμέρους μέτωπα της γειτονιάς (π.χ. σχολεία, μαζικός αθλητισμός, ελεύθεροι χώροι). Συχνά δραστηριοποιούμε φίλους του Κόμματος στη γειτονιά, έχοντας μια θολή εικόνα ή ακόμα και άγνοια για το πού δουλεύουν. Αυτό το έλλειμμα πρέπει να το λύσουμε αποφασιστικά γιατί το πεδίο στο οποίο γίνονται σταθερά βήματα στη συνείδηση είναι ο χώρος δουλειάς. Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί και η προσπάθεια να δυναμώσει η λειτουργία και η δράση των Λαϊκών Επιτροπών.

3) Τη διατύπωση ως αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής της στόχευσης της Λαϊκής Συμμαχίας που βοηθά στο να γίνει αντιληπτό ότι η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον μονοπωλιακό καπιταλισμό δηλαδή, επιτάσσει όχι απλά καταδίκη του πολέμου και των επεκτατικών τάσεων αλλά κυρίως πάλη ενάντια στα βάθρα του καπιταλιστικού συστήματος, την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, τελικά πάλη για το σοσιαλισμό.

4) Τη διακήρυξη της αυτοτέλειας του Κόμματος, ως όρο απαραβίαστο σε κάθε συνθήκη. Οφείλουμε να παλεύουμε για κοινωνική συμμαχία σε ταξική βάση, με αφετηρία το κοινό συμφέρον για την ανατροπή και όχι για πολιτική συμμαχία από τα πάνω. Μας διδάσκουν για τη στάση μας σήμερα, συνεργασίες όπως της ΕΔΑ (χωρίς να αναιρούνται οι αγώνες των μελών της) και του Συνασπισμού, που κατέληξαν και οι δύο σε προσπάθεια για διάλυση του Κόμματος.

5) Τη δήλωση ότι το ΚΚΕ δε συμμετέχει σε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, αστική ή αστικής διαχείρισης. Σε σχέση με το θέμα αυτό, πρέπει να δούμε άμεσα μια ολοκληρωμένη και ξεκάθαρη αυτοκριτική τοποθέτηση για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Τζανετάκη και στην οικουμενική που ακολούθησε, συμμετοχή που αποτελεί όπλο στην πολεμική στο Κόμμα και τροχοπέδη στο ξεπέρασμα κοινοβουλευτικών αυταπατών καθώς και της αντίληψης ότι υπάρχει δυνατότητα για «κάθαρση» του αστικού πολιτικού συστήματος. Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα.

6)Το ξεκαθάρισμα της στάσης των κομμουνιστών απέναντι στις διακρατικές καπιταλιστικές σχέσεις και ειδικότερα στο θέμα του πολέμου, ζήτημα ιδιαίτερα κρίσιμο με βάση και τις εξελίξεις που υπάρχουν στην ευρύτερη περιοχή. Η εργατική τάξη και σε περίοδο ιμπεριαλιστικής ειρήνης και σε περίπτωση ιμπεριαλιστικού πολέμου, δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα να μπει κάτω από τη σημαία κομματιού ή του συνόλου της αστικής τάξης. Η στάση των κομμουνιστών στον πόλεμο οφείλει να είναι η αυτοτελής οργάνωση της εργατικής τάξης για την κατάκτηση της εξουσίας, απέναντι σε ντόπια και ξένη αστική τάξη, είτε η εγχώρια αστική τάξη αμύνεται είτε επιτίθεται. Οι υπερασπιστές της «ενότητας της αριστεράς» που επικαλούνται συνεχώς το ΕΑΜ, «λησμονούν» ότι, παρά τα προβλήματα στη στρατηγική του Κόμματος την περίοδο της κατοχής, το ΕΑΜ έθετε το ζήτημα της Λαοκρατίας.

Κάποιες πιο συγκεκριμένες παρατηρήσεις - προτάσεις:

Σε σχέση με την Τοπική Διοίκηση (Θέση 19), είναι ζήτημα το γεγονός ότι οι δημοτικές αρχές που στηρίχτηκαν από τα κόμματα που σήμερα συγκροτούν την τρικομματική κυβέρνηση, εισπράττουν διακριτά μικρότερη φθορά σε σχέση με την κεντρική εξουσία. Οι χειρισμοί - ελιγμοί τους, οι πολιτικές διαχείρισης της ακραίας φτώχειας και οι προσπάθειες αλλαγής «κομματικής ταυτότητας», τους διατηρούν σε μεγάλο βαθμό αλώβητους στη λαϊκή συνείδηση. Το επόμενο διάστημα πρέπει να δούμε πιο σχεδιασμένα και συστηματικά την αποκάλυψη του ρόλου τους.

Για τη βοήθεια στην ΚΝΕ (Θέσεις 39-54): οι δύο Θέσεις είναι σε δυσαρμονία. Ενώ στη Θέση 39 σημειώνεται ότι «πιο κοντά από κάθε άλλη φορά βρίσκεται η συνεργασία ΚΟΒ-ΟΒ», στη Θέση 54 ακολουθεί η διατύπωση: «βελτιώθηκε η βοήθεια και η στήριξη στην ΚΝΕ, όμως παραμένει εξαιρετικά αδύναμη στο επίπεδο ΚΟΒ-ΟΒ». Χωρίς καμία διάθεση να αποδείξω ότι έχουν λυθεί όλα τα ζητήματα και πέρα από τη λεκτική ανακολουθία, θεωρώ ότι η δεύτερη διατύπωση δεν αποτυπώνει τα βήματα που έχουν γίνει στη συνεργασία στο επίπεδο ΚΟΒ-ΟΒ, που σαφέστατα όμως έχει πολύ δρόμο μπροστά.

Ο όρος «αυτοαπασχολούμενοι» (Θέση 61) στην καθομιλουμένη χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τους ΕΒΕ χωρίς προσωπικό. Επομένως, η αποκλειστική χρήση του όρου τονίζει τη διάσταση ότι δουλεύει και ο ίδιος, αποκλείει όμως σε επίπεδο προπαγάνδας, παρά την ανάλυση που ακολουθεί στην ίδια θέση, τους μικρούς ΕΒΕ με 1-2 άτομα προσωπικό που δουλεύουν και οι ίδιοι (π.χ. ψιλικατζίδικο στη γειτονιά με έναν υπάλληλο, κατάστημα ρούχων με έναν πωλητή κ.τ.λ). Ο όρος φτωχοί ή μικροί ΕΒΕ πιστεύω είναι πιο κατάλληλος για την εκλαΐκευση της πρότασής μας. Κατά κανόνα άλλωστε ο μικρός ΕΒΕ εργάζεται και ο ίδιος.

Τέλος, αναφορικά με τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, (Θέσεις 5 και 72), στο σχέδιο Προγράμματος προστίθεται ο χαρακτηρισμός «ισχυρές» στον όρο εξαρτήσεις, χαρακτηρισμός που δεν υπάρχει στη Θέση 5 που αναφέρεται στο ίδιο ακριβώς θέμα. Για την ουσία του ζητήματος, ο όρος «με ισχυρές εξαρτήσεις από ΗΠΑ και ΕΕ» είναι σε αντίφαση με τον όρο «ανισότιμη αλληλεξάρτηση» όπως παρατίθεται στο κείμενο των Θέσεων. Φαίνεται σα να διαχωρίζεται ο ένας όρος από τον άλλο. Είναι προφανές ότι υπάρχουν εξαρτήσεις από τα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα, το ζήτημα όμως είναι τι σηματοδοτούμε ως κύριο: την εξάρτηση ή τις σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης αποτέλεσμα της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης;

Θοδωρής Σκολαρίκος
Δυτική Αχτίδα ΚΟ Αττικής

 

Ριζοσπάστης - 13 Ιανουαρίου 2013