Το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ συνέρχεται σε μια περίοδο οξύτατης κρίσης
αλλά και σοβαρής εκλογικής μείωσης των δυνάμεών του. Τι έφταιξε γι'
αυτό; Γιατί ενώ το Κόμμα κάνει πολύ σωστές αναλύσεις (πράγμα που
φαίνεται και από τις θέσεις της ΚΕ) η εκλογική του δύναμη συρρικνώθηκε;
Κατά
τη γνώμη μου δε φτάνει να έχουμε σωστές θέσεις. Κυρίαρχο ρόλο παίζει η
ικανότητα να τις εκλαϊκεύουμε. Πολλά στελέχη μας απευθυνόμενα σε
εργαζόμενους, μιλούν γλώσσα δύσκολη, εσωκομματική, που την καταλαβαίνουν
λίγοι, ενώ στοχεύουμε στους πολλούς. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το
«Ριζοσπάστη», που παραμένει μια εφημερίδα δύσκολη στο διάβασμα και
κουραστική για μεγάλο μέρος των εργαζομένων.
Η καπιταλιστική κρίση
της τελευταίας τετραετίας και η προτεινόμενη διέξοδος, αποτελεί σήμερα
κεφαλαιώδες ζήτημα ιδεολογικής αντιπαράθεσης.
Οι πανίσχυροι
μηχανισμοί προπαγάνδας των καπιταλιστών, βοηθούμενοι και από τα
οπορτουνιστικά υποστυλώματά τους (ΔΗΜΑΡ - ΣΥΡΙΖΑ) αποκρύπτουν
συστηματικά τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και τη διέξοδο που
προτείνει το ΚΚΕ.
Η παραπληροφόρηση, ο αντικομμουνισμός και οι
οπορτουνιστικές αυταπάτες για «αριστερή διαχείριση» της κρίσης,
κυριάρχησαν στον αστικό Τύπο και στα κανάλια. Μάλιστα, κάποιοι
πανεπιστημιακοί κονδυλοφόροι του συστήματος, παίζοντας βάναυσα με τη
νοημοσύνη αλλά και την άγνοια του λαού, ισχυρίστηκαν με σοβαροφάνεια ότι
η Ελλάδα είναι το τελευταίο... «σοβιετικό μοντέλο» στην Ευρώπη και αυτό
πρέπει άμεσα να ανατραπεί! Ομολογούν καθαρά τι τους φοβίζει.
Οι
καπιταλιστικές κρίσεις δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο. Εμφανίστηκαν
σχεδόν ταυτόχρονα με το καπιταλιστικό σύστημα, έχουν επομένως ζωή πάνω
από δύο αιώνες. Εκδηλώνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα και είναι
αναπόφευκτες στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Οσες προσπάθειες και αν
έγιναν παγκόσμια από διάσημους αστούς οικονομολόγους, στάθηκε αδύνατον
να εξαλειφθούν.
Κορυφαίο παράδειγμα η κρίση του 1929 - 1933. Ηδη
από το 1913 στις ΗΠΑ ο πρόεδρος Χούβερ ίδρυσε δώδεκα γιγάντιες
αποθεματικές τράπεζες, τις επάνδρωσε με δοκιμασμένους οικονομολόγους, με
σκοπό να ελέγχουν όλες τις τράπεζες της χώρας.
Το ομοσπονδιακό
αυτό αποθεματικό σύστημα διευθυνόταν από το λεγόμενο Συμβούλιο που
απαρτιζόταν από κορυφαίους αστούς οικονομικούς επιστήμονες. Το σύστημα
αυτό θεωρήθηκε ότι αποτελεί έναν πανίσχυρο θώρακα για την αμερικανική
οικονομία, που την καθιστούσε άτρωτη απέναντι στις οικονομικές κρίσεις.
Κι όμως...
Η κρίση του 1929 ξεσπά με πρωτοφανή σφοδρότητα πρώτα
στη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, που την εποχή εκείνη
συγκέντρωναν τη μισή τουλάχιστον παγκόσμια παραγωγή!
Ας δούμε ορισμένα στοιχεία:
5.094 τράπεζες από τις 24.000 που υπήρχαν στις ΗΠΑ κήρυξαν πτώχευση.
Εκατομμύρια μικροκαταθέτες καταστράφηκαν.
Οι 30 μεγαλύτερες βιομηχανικές μετοχές έπεσαν από 364 σε 62 δολάρια κατά μέσο όρο.
Οι
άνεργοι από 429.000 που ήταν το 1929 έφτασαν τα 14.000.000 το 1934 δηλ.
πάνω από το 27% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού (αλήθεια, τι λένε οι
οπορτουνιστές για όλα αυτά; Μήπως και στις ΗΠΑ έφταιξαν οι «κακοί»
διαχειριστές, οι «αδέξιοι» χειρισμοί, οι «ανίκανοι» ηγέτες;)
Το
1933 μόνο μια χώρα στον κόσμο, η μόνη σοσιαλιστική, είχε βιομηχανική
παραγωγή πολύ μεγαλύτερη από του 1929: Η Σοβιετική Ενωση! (βλ. «Κρίσεις» εκδόσεις «Καρανάση»).
Ας δούμε αναλυτικότερα τα στοιχεία.
Η
τρομακτική άνοδος της ανεργίας στον καπιταλιστικό κόσμο ήταν αποτέλεσμα
της κατακόρυφης πτώσης της βιομηχανικής παραγωγής. Συγκεκριμένα, την
περίοδο 1929 - 1933, στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές χώρες ΗΠΑ -
Γερμανία - Αγγλία - Γαλλία η βιομηχανική παραγωγή ελαττώθηκε κατά 25%.
Την ίδια περίοδο, στη Σοβιετική Ενωση υπό την καθοδήγηση του
Μπολσεβίκικου Κόμματος με ηγέτη τον Στάλιν, η βιομηχανική παραγωγή
αυξήθηκε πάνω από δύο φορές!
Η σύγκριση των δύο τρόπων ανάπτυξης καπιταλιστικού - σοσιαλιστικού για την προαναφερθείσα περίοδο, είναι άκρως αποκαλυπτική:
Στις καπιταλιστικές χώρες:
Ανεργία, ανασφάλεια, φτώχεια, εξαθλίωση, απογοήτευση...
Στην ΕΣΣΔ:
Η ανεργία εξαφανίζεται από το 1932.
Από
το 1929 καθιερώνεται το 7ωρο στην ημερήσια εργασία, όταν οι εργάτες
στις καπιταλιστικές χώρες (όσοι δούλευαν) δούλευαν 10, 12 ή 14 ώρες.
Το εθνικό εισόδημα από 35 δισ. ρούβλια το 1930 ανεβαίνει στα 50 δισ. ρούβλια το 1933 δηλ. αυξήθηκε κατά 42,85%.
Ο
χρονιάτικος μισθός των βιομηχανικών εργατών από 991 ρούβλια που ήταν το
1930 ανεβαίνει στα 1.519 ρούβλια το 1933 δηλ. αυξήθηκε κατά 53,27%. Να
τονιστεί επίσης ότι σημαντική επίδραση στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου,
ήταν η φροντίδα του Σοσιαλιστικού Κράτους (δωρεάν σύστημα Υγείας,
Παιδείας, πάμφθηνη στέγη - θέρμανση - μεταφορές - διακοπές κ.λπ.).
Αξίζει,
επίσης, να σημειωθεί και η δυνατότητα ανώτατων σπουδών των νέων. Στην
ΕΣΣΔ το 1929 - 33 το ποσοστό των εργατών που φοιτούσε στα Ανώτατα
Εκπαιδευτικά Ιδρύματα ήταν 51,4% και εργαζομένων αγροτών 16,5%!
Την
ίδια περίοδο, στη Γερμανία οι εργάτες που φοιτούσαν στα Ανώτατα
Εκπαιδευτικά Ιδρύματα ήταν μόλις 3,2% και οι αγρότες 2,4%. (βλ. «Απαντα
Στάλιν» τ. 13ος- Λογοδοσία στο 17ο Συνέδριο του ΚΚμπ.)
Επίσης, χαρακτηριστικά παραδείγματα για τις κυρίαρχες αξίες σε καπιταλισμό και σοσιαλισμό είναι τα παρακάτω:
Στις
ΗΠΑ την προαναφερθείσα περίοδο, για να κρατηθούν ψηλά οι τιμές, έκαιγαν
καλαμπόκι αντί για κάρβουνο, ενώ στη Βραζιλία, για τον ίδιο λόγο
πετάχτηκαν στη θάλασσα 2.000.000 σακιά καφέ! Στον καπιταλισμό ακόμα και
όταν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού λιμοκτονούν, η καταστροφή τροφίμων
είναι απόλυτα επιτρεπτή ενέργεια ενταγμένη στη λογική της ελεύθερης
αγοράς, της ανταγωνιστικότητας και του καπιταλιστικού κέρδους.
Αντίθετα,
η απόκρυψη ή καταστροφή σιτηρών στο σοσιαλισμό από τους κουλάκους
(μεγαλοαγρότες) για κερδοσκοπικούς λόγους, αποτελούσε εγκληματική πράξη
κατά του κοινωνικού συνόλου και οδηγούσε στην εξορία ή στο εκτελεστικό
απόσπασμα.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι στον καπιταλισμό κυρίαρχη αξία
και οδηγός είναι το καπιταλιστικό κέρδος, ενώ στο σοσιαλισμό κυρίαρχη
αξία είναι η ικανοποίηση των αναγκών του κοινωνικού συνόλου.
Από
όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, δεν πέρασε
τα σύνορα της ΕΣΣΔ. Αποδεικνύεται έτσι και με ιστορικά γεγονότα ότι στο σοσιαλιστικό τρόπο ανάπτυξης της κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρξουν κρίσεις!
Να
λοιπόν ποιο ήταν το κατασυκοφαντημένο από αστούς και οπορτουνιστές
σοβιετικό μοντέλο. Απ' τη σκοπιά τους, οι καπιταλιστές έχουν κάθε λόγο
να το ξορκίζουν. Προσπαθώντας να εκτονώσουν ανώδυνα για τον καπιταλισμό
τη διογκούμενη οργή του απλού πολίτη του λένε:
«Δικαίωμά σου να φωνάζεις στις πλατείες, να βρίζεις τους κλέφτες, τους διαπλεκόμενους, τα λαμόγια, που ευθύνονται για την κρίση.
Πρόσεξε όμως...
...''τα πάντα πράξε και τα πάντα φτύσε
μονάχα μαύρε κόκκινος μην είσαι"»...
(Βάρναλης «Ελεύθερος Κόσμος»).
Αποδεικνύεται ακόμα μια φορά ότι οι καπιταλιστές γνωρίζουν καλά από τι κινδυνεύουν.
Ζητούμενο
είναι να το μάθουν και οι εργάτες που αργά ή γρήγορα θα μετατρέψουν την
οργή τους σε συνειδητή - οργανωμένη ταξική πάλη, για να πουν τον
τελευταίο λόγο...
Αντώνης Σοφίου
Ριζοσπάστης - 12 Ιανουαρίου 2013
