ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ - Στάλινγκραντ και Καζαμπλάνκα

Το 1942 - 1943 υπερπροβλήθηκε στον αγγλοσαξωνικό κόσμο η γνωστή ταινία «Καζαμπλάνκα» με τον Χ. Μπόγκαρτ και την Ιγκριντ Μπέργκμαν. Την ίδια περίοδο, η Καζαμπλάνκα έγινε πολύ γνωστότερη από τη συνάντηση Ρούζβελτ - Τσόρτσιλ (ο Στάλιν ήταν σε συνεννόηση μαζί τους από τη Μόσχα, όπου καθοδηγούσε τα μεγάλα χτυπήματα του Κόκκινου Στρατού ενάντια στους γερμανοφασίστες).

Στις 14 Γενάρη 1943, κάτω από την εντύπωση της βαρύτατης ήττας των χιτλερικών στο Στάλινγκραντ, αλλά και της γενικότερης στροφής του πολέμου, στην Καζαμπλάνκα αξιώθηκε από τα κράτη του φασιστικού άξονα η «Παράδοση άνευ όρων». Πολλοί μεγαλοαστοί σε ΗΠΑ και Αγγλία δυσφόρησαν πολύ, όμως ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε ακριβώς έτσι: Με την πλήρη συντριβή και παράδοση άνευ όρων Γερμανίας και Ιαπωνίας (η Ιταλία συνθηκολόγησε το 1943).

α) 1991 - 2012: Η αποτυχία των σχεδίων της Ιμπεριαλιστικής Δύσης.

Μετά την αυτοδιάλυση της ΕΣΣΔ το 1991, στη Δύση κυριαρχούσε ευφορία και χαιρεκακία: Υπήρχε πίστη για «αιώνια» κυριαρχία της Ιμπεριαλιστικής Δύσης με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Αυτή η υπερφίαλη αντίληψη εκφράζεται καθαρά και στο βιβλίου του γνωστού φανατικού Μπρεζίνσκυ «Η μεγάλη σκακιέρα» (1997), όπου με απίστευτο κυνισμό «εξηγείται» γιατί «μόνον οι ΗΠΑ θα είναι Υπερδύναμη όλο τον 21ο αιώνα»!

Οι προπαγανδιστές του Δυτικού Ιμπεριαλισμού με τις καυχησιολογίες τους το 1991 - 2002 θύμιζαν τους στρατηγούς του Χίτλερ το 1941, όταν θεωρούσαν τον πόλεμο τελειωμένο - κερδισμένο και το Γ΄ Ράιχ κυρίαρχο για πολλά - πολλά χρόνια. Βέβαια, ο φασιστικός άξονας συνετρίβη το 1945 και οι αντιφασίστεςς νίκησαν πλήρως. Και σήμερα οι τερατώδεις προσδοκίες του Μπρεζίνσκυ και άλλων «αναλυτών» της «Αιώνιας Δυτικής Κυριαρχίας» οδηγούνται σε αδιέξοδο και αποτυχία.

Στα τελευταία 22 χρόνια (1990 - 2012) η ΛΔ Κίνας σημείωσε τεράστια οικονομική άνοδο: Με ετήσιο ρυθμό 9,5% το ΑΕΠ της Κίνας αυξήθηκε 750% έναντι 80% μόνον που ανέβηκε το ΑΕΠ των ΗΠΑ. Στη βιομηχανία η διαφορά είναι συντριπτικότερη. Στα 22 χρόνια (1990 - 2012) η ΛΔ Κίνας είχε αύξηση βιομηχανικής παραγωγής 1.700% (ετήσια αύξηση 14%). Οι ΗΠΑ από το 2002 έχασαν την πρώτη θέση στη βιομηχανία που είχαν για 115 χρόνια από το 1894.

Σήμερα (2012 - 2013) η ΛΔ Κίνας έχει το 1/3 της παγκόσμιας βιομηχανίας και το 50% της παγκόσμιας παραγωγής χάλυβα και τσιμέντου. Κίνα, Ρωσία και Ινδία έχουν τα 2/3 της παγκόσμιας παραγωγής χάλυβα και σχεδόν τριπλάσιο από τη Δύση! Η Δύση βρίσκεται σε παραγωγική παρακμή, έχει χάσει τη μάχη της βαριάς βιομηχανίας και έχει τεράστιο δημόσιο χρέος.

Οι ηγέτες της Δύσης (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΟΟΣΑ) εχθρεύονται το ΚΚ Κίνας και τη ΛΔ Κίνας αλλά και το ΚΕ Κορέας και ΚΚ Βιετνάμ και ραδιουργούν για την ανατροπή τους, εκμεταλλευόμενοι και τα καπιταλιστικά ανοίγματα στις ΛΔ.

Οι ΛΔ της Ασίας (1.450 εκατομμύρια άνθρωποι) το 2014 - 2015 θα έχουν ισοδύναμη βιομηχανία με το σύνολο της Δύσης!

Η συμμαχία του ρωσικού μπλοκ με τις ΛΔ της Ασίας προκαλεί μεγάλη ανησυχία στο δυτικό ιμπεριαλισμό. Η Ρωσία έχει πυρηνική ισχύ και διαστημική τεχνολογία περίπου ισοδύναμη εκείνης των ΗΠΑ.

Πιθανή νίκη Ρωσίας - Κίνας - Β. Κορέας - Βιετνάμ και οικονομικο-πολιτική κατάρρευση της Δύσης θα δημιουργούσε αυτόματα ένα κύμα αριστεροποίησης σ' όλον τον κόσμο, άσχετα από τη θέληση των καπιταλιστών σε Ρωσία και Κίνα.

Βέβαια, ο κίνδυνος του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι μεγάλος. Το «βαθύ κράτος των ΗΠΑ», οι πιο αντιδραστικοί κύκλοι της Δύσης δεν θα αφήσουν έτσι απλά την ηγεσία, θα αντιδράσουν μανιασμένα.

Πάντως, εάν συνεχιστούν οι σημερινοί ρυθμοί, το 2018 - 2020 η ΛΔ Κίνας θα έχει τριπλάσια βιομηχανία από τις ΗΠΑ!

β) Ιδεολογικά ζητήματα

Γίνεται μεγάλη συζήτηση για ζητήματα συμμαχιών: Πιστεύω ότι το 7ο Συνέδριο της Κομιντέρν προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα. Την νέα γραμμή υποστήριξαν οι Στάλιν, Μόλοτωφ, Γκότβαλντ, Ζαχαριάδης και άλλοι μπολσεβίκοι ηγέτες.

Η στρατιωτική συντριβή του φασιστικού - ιμπεριαλιστικού Αξονα Γερμανίας - Ιταλίας - Ιαπωνίας είχε τεράστια προοδευτική σημασία. Η μεγάλη νίκη του ΚΚ Κίνας το 1949 ήταν επίσης αποτέλεσμα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης. Γενικά οι κομμουνιστές έπαιξαν πρωτοπόρο ρόλο στον αντιφασιστικό αγώνα και δίκαια ενισχύθηκαν πολιτικά. Να σημειώσουμε ότι η Αντιφασιστική Νίκη εορτάζεται πανηγυρικά και σήμερα στη Μόσχα (Παρέλαση στις 9 Μάη), ενώ στη Δύση οι ιθύνοντες τη θυμούνται αδιάφορα ή και πικρόχολα.

Στη σημερινή εποχή το ΚΚΕ πολύ σωστά ρίχνει 2 συνθήματα: Εξοδος από την ΕΕ και ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων. Τα μονοπώλια είναι «δεμένα» με το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τον ΟΟΣΑ, που είναι σφηκοφωλιές της Αντίδρασης. Χρειάζεται αδιαλλαξία στη στρατηγική αλλά ευελιξία στην τακτική. Π.χ. στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν αρκετά στελέχη που ενσωματώνονται στη δυτική ιμπεριαλιστική στρατηγική και έχουν δεξιά σοσιαλδημοκρατική νοοτροπία, όμως υπάρχουν και άλλα στελέχη που προβληματίζονται για πιθανή σύγκρουση με ΕΕ και ΝΑΤΟ, έχουν αριστερό προσανατολισμό. Πρέπει όλα αυτά να λαμβάνονται υπ' όψιν.

γ) Μιλάει ο Ν. Ζαχαριάδης

Ο Ν. Ζαχαριάδης ήταν αρχηγός του ΚΚΕ για 25 χρόνια. Δραστήριος υποστηρικτής των Λένιν - Στάλιν και ειλικρινής φίλος της ΕΣΣΔ. Στα 1951 - 1952 σε μια σειρά θέσεις του χτυπούσε την αμερικανοκρατία και έλεγε ότι ο Παπάγος και η αμερικανοκρατία είναι ο κύριος εχθρός και ο Πλαστήρας το κύριο εμπόδιο για να χτυπηθεί αποφασιστικά η αντίδραση. Ζητούσε «ενιαίο μέτωπο πάλης με τη βάση και τα στελέχη της ΕΠΕΚ», ώστε να ξεσκεπαστούν οι συμβιβασμοί και οι προδοσίες του Πλαστήρα με την πλουτοκρατία. Ζητούσε δηλαδή μια ευέλικτη τακτική.

Σήμερα στην Ελλάδα το σάπισμα της δικτατορίας των μονοπωλίων είναι φανερό: Τεράστια ανεργία 25% - 30%, στασιμότητα της βιομηχανίας για 30 χρόνια, αδιαφορία του καθεστώτος για τα εκατομμύρια της φτωχολογιάς που υποφέρουν. Η Επανάσταση δεν είναι υπόθεση του μακρινού μέλλοντος.

Το αστικό (ΝΑΤΟικό - ΕΟΚικό) καθεστώς στην Ελλάδα έχει αποτύχει παταγωδώς στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα. Πρέπει να αλλάξουν οι τάξεις που κυβερνούν!

Γιάννης Εμμανουηλίδης

Ριζοσπάστης - 12 Ιανουαρίου 2013

ΠΟΛΥΜΕΡΙΔΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ - Για το σχέδιο Καταστατικού του ΚΚΕ

1) Στην εισαγωγή (σελ. 77) λέγεται ότι: «Το ΚΚΕ είναι κόμμα της εργατικής τάξης, η συνειδητή οργανωμένη ιδεολογική, πολιτική πρωτοπορία της, η ανώτατη μορφή οργάνωσής της».

Γενικά είναι σωστή αυτή η διατύπωση αλλά ανεπαρκής. Δεν είναι πλήρης. Ολοι ξέρουμε ότι εργατικά κόμματα υπάρχουν στις διάφορες χώρες αλλά δεν είναι Κομμουνιστικά Κόμματα.

Προτείνω: Η Εισαγωγή αυτή να συμπληρωθεί και να γίνει «Το ΚΚΕ είναι κόμμα μαρξιστικό-λενινιστικό, κόμμα νέου τύπου, κόμμα της εργατικής τάξης, είναι το συνειδητό και πρωτοπόρο τμήμα της και ανώτατη μορφή οργάνωσής της».

2) Στο Αρθρο 9 (σελ. 84) αναφέρεται ότι το μέλος του Κόμματος μπορεί «Να απαιτεί να του δίνονται έγκυρα αιτιολογημένες απαντήσεις σε προτάσεις και ερωτήματα».

Προτείνω: Στο άρθρο αυτό να προστεθεί ότι ανάλογα με τις προτάσεις και τα ερωτήματα οι απαντήσεις να δίνονται σε τακτό χρονικό διάστημα από 1 μέχρι 6 μήνες.

3) Στο Αρθρο 13 (σελ. 85) λέγεται ότι: «Το Συνέδριο εκλέγει την Κεντρική Επιτροπή και την Κεντρική Επιτροπή Οικονομικού Ελέγχου».

Προτείνω: Τα μέλη της ΚΕ και της ΚΕ Οικονομικού Ελέγχου να εκλέγονται μόνο για 2 θητείες και κατ' εξαίρεση και σε εξαιρετικές περιπτώσεις για 3 θητείες.

4) Στο Αρθρο 13 (σελ. 85) λέγεται ότι: «Για να εκλεγεί κάποιος στα όργανα αυτά πρέπει να έχει τουλάχιστον 7 χρόνια κομματική ηλικία».

Προτείνω: Η κομματική ηλικία να είναι τουλάχιστον 15 χρόνια.

5) Στο Αρθρο 30 (σελ. 89) αναφέρεται ότι: «Η «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (ΚΟΜΕΠ)... διευθύνεται από Συντακτική Επιτροπή που ορίζεται από την ΚΕ».

Προτείνω: Η Θέση αυτή να συμπληρωθεί και να γίνει: «Η Συντακτική Επιτροπή της ΚΟΜΕΠ είναι υποχρεωμένη να δίνει απαντήσεις μέσα σ' ένα χρονικό διάστημα από 1 μέχρι 6 μήνες στους συνεργάτες της».

6) Στο Αρθρο 32 (σελ. 90) λέγεται ότι: «Η ΚΟΒ μία φορά το χρόνο συνέρχεται σε εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση, εκλέγει Γραμματέα και Γραφείο που λογοδοτεί στην ΚΟΒ».

Ο τρόπος που προτείνεται να εκλέγει η ΚΟΒ το Γραμματέα της δεν είναι σωστός. Δίνει περισσότερα δικαιώματα και δύναμη στο Γραμματέα. Δεν είναι ίσος μεταξύ ίσων.

Εκτός αυτού, ο τρόπος αυτός εκλογής του Γραμματέα της ΚΟΒ έρχεται σε αντίφαση με το Αρθρο 7 του Σχεδίου Καταστατικού του ΚΚΕ, το οποίο λέει: «Ολα τα μέλη του Κόμματος έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις».

Προτείνω: Η Γενική Συνέλευση της ΚΟΒ να εκλέγει το Γραφείο και αυτό να εκλέγει το Γραμματέα.

7) Στο Αρθρο 39 (σελ. 92) λέγεται ότι «Τα μέλη του Κόμματος που εκλέγονται ή τοποθετούνται με απόφαση του Κόμματος σε νομοθετικά Σώματα, σε αντιπροσωπευτικά ή άλλα αιρετά όργανα και γενικά στους θεσμούς του αστικού κράτους, εφαρμόζουν την πολιτική και τις αποφάσεις του Κόμματος, είναι αφοσιωμένα στην υπόθεση της εργατικής τάξης και της υπεράσπισης των συμφερόντων της, υπερασπίζονται με συνέπεια γενικότερα τα λαϊκά συμφέροντα».

Προτείνω: Η εκλογή αυτών των μελών του Κόμματος να μη διαρκεί περισσότερο από 2 θητείες και μόνο κατ' εξαίρεση και σε εξαιρετικές περιπτώσεις 3 θητείες.

Γιώργος Πολυμερίδης

Ριζοσπάστης - 12 Ιανουαρίου 2013

ΒΑΒΙΤΣΑΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ - Για τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ

Οι τελευταίες εκλογές αποκάλυψαν το τεράστιο κενό των δεσμών του κόμματος με την εργατική τάξη. Θα ήταν αφέλεια να πιστέψουμε ότι η αντίληψη του κόμματος για τον σοσιαλισμό δεν παίζει καθοριστικό ρόλο στην ύπαρξη του κενού αυτού. Στις εκλογές κατεβήκαμε ακριβώς με τη στρατηγική μας για το σοσιαλισμό και όχι μόνο δε διατηρήσαμε αλλά χάσαμε την πολιτική στήριξη σημαντικής μερίδας ψηφοφόρων μας. Χρειάζεται να ξαναδούμε την ανάλυση των αιτιών των ανατροπών, γιατί τα συμπεράσματά της καθορίζουν και το χαρακτήρα της πρότασης εξουσίας.

Αμέσως χτυπάει στο μάτι ότι δεν εξετάσθηκε καθόλου η άμεση σχέση του ανθρώπου προς την εργασία. Η εργασία σαν την ουσιαστική δραστηριότητα του ανθρώπου προϋποτίθεται ασυνείδητα στην αποξενωμένη της μορφή σαν φυσική προϋπόθεσή του. Δεν θεωρείται σ' αυτήν την αποξενωμένη μορφή σαν κάτι που αντιφάσκει στην ύπαρξη του ανθρώπου, η κατάσταση που πρέπει να ξεπεράσει η νέα κοινωνία. Γι' αυτό και οι πραγματικές αντιφάσεις ερμηνεύονται στρεβλά, μυστικοποιημένες με πολιτικο - οικονομική μορφή. Ετσι αντιπαρατίθεται ο κεντρικός σχεδιασμός στις εμπορευματο- χρηματικές σχέσεις, ο συνεταιρισμός στην κρατική ιδιοκτησία, πάντα όμως εξετάζονται σχέσεις πραγμάτων, ποτέ η σχέση του ανθρώπου προς αυτά. Εδώ φαίνεται πόσο στρεβλά κατανοείται ο Μαρξ που βάση του έργου του και όρο θεωρητικής χειραφέτησης της ΕΤ θεωρούσε την αναγωγή των κοινωνικών σχέσεων στον άνθρωπο, να διαλύσει τη μυστικοποίησή τους που συνίσταται στο ότι οι κοινωνικές σχέσεις παρουσιάζονται ως φυσική ιδιότητα πραγμάτων.

Σαν «θετική» πλευρά που εκφράζει τον σχεδιασμό στην αντίθεση με την αγορά, στην «βασική αντίθεση» του σοσιαλισμού , τίθεται ο Κεντρικός Σχεδιασμός. Ο συλλογικός νους. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε έναν σούπερνου που να σχεδιάζει και να επεξεργάζεται τα πάντα με απόλυτη ακρίβεια, αυτό άμεσα δεν μας λέει τίποτα για την υποταγή του ανθρώπου στον καταμερισμό εργασίας και πώς θα την ξεπεράσουμε. Κι όμως το βασικό πρόβλημα του σοσιαλισμού είναι ακριβώς αυτό. «Η κοινωνία να γίνει κυρίαρχη των μέσων παραγωγής στο σύνολό τους, αλλά ο καθένας να μείνει σκλάβος του μέσου παραγωγής του και μόνη επιλογή που έχει είναι ποιανού μέσου παραγωγής». Η φράση του Ενγκελς ταιριάζει απόλυτα εδώ. Η μεγάλη βιομηχανία που επαναστατικοποιεί σταθερά τους όρους παραγωγής και τον καταμερισμό της εργασίας «κάνει ζήτημα ζωής ή θανάτου την αναγνώριση της εναλλαγής των εργασιών και γι' αυτό της όσο το δυνατό μεγαλύτερης πολυμέρειας του εργάτη σαν γενικού κοινωνικού νόμου της παραγωγής και την προσαρμογή των σχέσεων στην κανονική πραγματοποίηση του νόμου αυτού... Την αντικατάσταση του μερικού ατόμου από το ολοκληρωμένα αναπτυγμένο άτομο, για το οποίο οι διάφορες κοινωνικές λειτουργίες είναι διαδοχικοί τρόποι δραστηριοποίησης» (Μαρξ).

Ενώ η διαδικασία όπου ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας αντιπαρατίθεται σαν κεφάλαιο στους εργάτες «γίνεται τόσο πιο πραγματική όσο η ικανότητά τους για εργασία τροποποιείται έτσι από τις μορφές αυτές (της κοινωνικοποίησης) που έξω από αυτήν την καπιταλιστική εξάρτηση, στην ανεξαρτησία της γίνεται ανήμπορη, ...από την άλλη με την ανάπτυξη των μηχανών και οι τεχνολογικοί όροι της εργασίας εμφανίζονται να κυριαρχούν πάνω της... το ίδιο συμβαίνει και με την επιστήμη, το προϊόν της γενικής ιστορικής ανάπτυξης στην αφηρημένη της ουσία. Στη μηχανή η επιστήμη εμφανίζεται σαν κεφάλαιο απέναντι στον εργάτη» (Μαρξ).

Από τη μια, λοιπόν, η ίδια η ανάγκη της ανάπτυξης της παραγωγής απαιτεί τη χειραφέτηση του εργάτη από την υποταγή στην παραγωγή, από την άλλη αυτή η υποταγή γεννά την καπιταλιστική σχέση.

Η διαδικασία της χειραφέτησης με την εμφάνιση του ολόπλευρα αναπτυγμένου ανθρώπου απαιτεί φυσικά ολόκληρη μεταβατική ιστορική περίοδο, τη δικτατορία του προλεταριάτου, της οποίας η βασική αντίθεση είναι αυτή μεταξύ της παραπάνω υποταγής του εργάτη από τη μια και της υποταγής της συνολικής παραγωγής στην κοινωνία από την άλλη. Η αντίθεση αυτή αντανακλάται και στη συνείδηση.

Ακριβώς επειδή η επιστήμη που μετατρέπεται η ίδια σε παραγωγική δύναμη και η ολόπλευρη αφομοίωσή της αποτελεί τον όρο για τη χειραφέτηση του εργάτη από την παραγωγή, γίνεται ιδιαίτερη σφαίρα δραστηριότητας ενός μόνο μέρους της κοινωνίας, η καθολική συνείδηση (κοσμοαντίληψη) της κοινωνίας δεν μπορεί ακόμα να είναι η επιστήμη αλλά η ιδεολογία. Η ίδια η επιστήμη είναι ακόμα σύνολο επιμέρους επιστημών που η αλληλοδιείσδυση και η ποιοτικά ανώτερη συνένωσή τους προϋποθέτουν τη διαλεκτική αλλά και μια υλική πραγματικότητα απαλλαγμένη από την υποταγή του ανθρώπου στην παραγωγή.

Στη συνείδηση του ΚΚ η κατάσταση αυτή βρήκε αντανάκλαση στον υποβιβασμό του μαρξισμού σε ιδεολογία σε αντίθεση με την επιστήμη. Το πόσο αντιφάσκουν μεταξύ τους φάνηκε με τον εκφυλισμό των ΚΚ. Ο ιδεολόγος ή ο πολιτικός σαν ο θεωρητικός μιας ανεξαρτητοποιημένης από την παραγωγή σφαίρας δραστηριότητας, ακόμα κι ο κομμουνιστής, δεν μπορούσε να είναι απαλλαγμένος από την μυστικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων που έχουν σαν βάση το ότι ο άνθρωπος δεν μπαίνει ελεύθερα στην παραγωγή. Αντί να επιβεβαιώνει χάνει τον εαυτό του.

Μπορεί να ξέρω απ' έξω τους κλασικούς, άμα στην παραγωγή υποτάσσομαι στους όρους της παραγωγής αντί να τους υποτάσσω, οι τυπικές έννοιες, κέρδος, μισθός, κεφάλαιο, χρήμα θα εξακολουθούν να έχουν την ισχύ της «πραγματικότητας» για μένα. Κι αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τον ιδεολόγο που προϋποθέτει εξαρχής την παραγωγή σαν κάτι τελείως ξένο σ' αυτόν. Η ιδεολογία σαν ιδεολογία επειδή στηρίζεται στην αφαίρεση από την πραγματικότητα και μετατρέπει σχέσεις που αφαίρεσε από την πραγματικότητα σε στέρεες, αιώνιες ιδέες αναγκαστικά έρχεται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα όταν αυτή αλλάζει.

Η λύση της βασικής αντίφασης του σοσιαλισμού, η διαμόρφωση του ολόπλευρα αναπτυγμένου ανθρώπου στη βάση μιας ολόπλευρης αφομοίωσης της επιστήμης δεν μπορούσε να γίνει χωρίς το ΚΚ, αυτό όμως έπρεπε να αποβάλει τον ιδεολογικό του χαρακτήρα, πράγμα που εμπόδιζε η σύμφυσή του με το κράτος. Το κράτος ενισχύονταν κι ενισχύονταν και το πολιτικό πνεύμα του ΚΚ που μετατρέπονταν όλο και περισσότερο στην ενσάρκωση ενός αφηρημένου όλου, ξένου προς την πραγματική κοινωνία. Υπήρχε ωστόσο και ένα υγιές, πρωτοπόρο ρεύμα που μας άφησε ένα έργο ανεκτίμητου πλούτου, θέτοντας τις βάσεις για έναν επιστημονικό ανθρωπισμό χωρίς τον οποίον δεν μπορεί να χειραφετηθεί το προλεταριάτο.

Σύμφωνα με τα παραπάνω θεωρώ πως οι Θέσεις και η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό δεν βοηθάνε στην αφύπνιση της εργατικής τάξης και παρά τις τίμιες προθέσεις της στερούνε το μεγαλύτερο όπλο, την απομυστικοποιημένη αφομοίωση της κληρονομιάς του σοσιαλισμού. Παραμένουν εγκλωβισμένες σε μια ιδεολογική αντίληψη της κοινωνίας κι αυτό θέτει σοβαρά εμπόδια στην οργάνωση της εργατικής τάξης.

Γεώργιος Βαβίτσας

Ριζοσπάστης - 12 Ιανουαρίου 2013

ΣΟΦΙΟΥ, ΑΝΤΩΝΗΣ - Οι καπιταλιστικές κρίσεις, η σταλινική ΕΣΣΔ και εμείς

Το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ συνέρχεται σε μια περίοδο οξύτατης κρίσης αλλά και σοβαρής εκλογικής μείωσης των δυνάμεών του. Τι έφταιξε γι' αυτό; Γιατί ενώ το Κόμμα κάνει πολύ σωστές αναλύσεις (πράγμα που φαίνεται και από τις θέσεις της ΚΕ) η εκλογική του δύναμη συρρικνώθηκε;

Κατά τη γνώμη μου δε φτάνει να έχουμε σωστές θέσεις. Κυρίαρχο ρόλο παίζει η ικανότητα να τις εκλαϊκεύουμε. Πολλά στελέχη μας απευθυνόμενα σε εργαζόμενους, μιλούν γλώσσα δύσκολη, εσωκομματική, που την καταλαβαίνουν λίγοι, ενώ στοχεύουμε στους πολλούς. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το «Ριζοσπάστη», που παραμένει μια εφημερίδα δύσκολη στο διάβασμα και κουραστική για μεγάλο μέρος των εργαζομένων.

Η καπιταλιστική κρίση της τελευταίας τετραετίας και η προτεινόμενη διέξοδος, αποτελεί σήμερα κεφαλαιώδες ζήτημα ιδεολογικής αντιπαράθεσης.

Οι πανίσχυροι μηχανισμοί προπαγάνδας των καπιταλιστών, βοηθούμενοι και από τα οπορτουνιστικά υποστυλώματά τους (ΔΗΜΑΡ - ΣΥΡΙΖΑ) αποκρύπτουν συστηματικά τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και τη διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ.

Η παραπληροφόρηση, ο αντικομμουνισμός και οι οπορτουνιστικές αυταπάτες για «αριστερή διαχείριση» της κρίσης, κυριάρχησαν στον αστικό Τύπο και στα κανάλια. Μάλιστα, κάποιοι πανεπιστημιακοί κονδυλοφόροι του συστήματος, παίζοντας βάναυσα με τη νοημοσύνη αλλά και την άγνοια του λαού, ισχυρίστηκαν με σοβαροφάνεια ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο... «σοβιετικό μοντέλο» στην Ευρώπη και αυτό πρέπει άμεσα να ανατραπεί! Ομολογούν καθαρά τι τους φοβίζει.

Οι καπιταλιστικές κρίσεις δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο. Εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα με το καπιταλιστικό σύστημα, έχουν επομένως ζωή πάνω από δύο αιώνες. Εκδηλώνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα και είναι αναπόφευκτες στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Οσες προσπάθειες και αν έγιναν παγκόσμια από διάσημους αστούς οικονομολόγους, στάθηκε αδύνατον να εξαλειφθούν.

Κορυφαίο παράδειγμα η κρίση του 1929 - 1933. Ηδη από το 1913 στις ΗΠΑ ο πρόεδρος Χούβερ ίδρυσε δώδεκα γιγάντιες αποθεματικές τράπεζες, τις επάνδρωσε με δοκιμασμένους οικονομολόγους, με σκοπό να ελέγχουν όλες τις τράπεζες της χώρας.

Το ομοσπονδιακό αυτό αποθεματικό σύστημα διευθυνόταν από το λεγόμενο Συμβούλιο που απαρτιζόταν από κορυφαίους αστούς οικονομικούς επιστήμονες. Το σύστημα αυτό θεωρήθηκε ότι αποτελεί έναν πανίσχυρο θώρακα για την αμερικανική οικονομία, που την καθιστούσε άτρωτη απέναντι στις οικονομικές κρίσεις. Κι όμως...

Η κρίση του 1929 ξεσπά με πρωτοφανή σφοδρότητα πρώτα στη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, που την εποχή εκείνη συγκέντρωναν τη μισή τουλάχιστον παγκόσμια παραγωγή!

Ας δούμε ορισμένα στοιχεία:

5.094 τράπεζες από τις 24.000 που υπήρχαν στις ΗΠΑ κήρυξαν πτώχευση.

Εκατομμύρια μικροκαταθέτες καταστράφηκαν.

Οι 30 μεγαλύτερες βιομηχανικές μετοχές έπεσαν από 364 σε 62 δολάρια κατά μέσο όρο.

Οι άνεργοι από 429.000 που ήταν το 1929 έφτασαν τα 14.000.000 το 1934 δηλ. πάνω από το 27% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού (αλήθεια, τι λένε οι οπορτουνιστές για όλα αυτά; Μήπως και στις ΗΠΑ έφταιξαν οι «κακοί» διαχειριστές, οι «αδέξιοι» χειρισμοί, οι «ανίκανοι» ηγέτες;)

Το 1933 μόνο μια χώρα στον κόσμο, η μόνη σοσιαλιστική, είχε βιομηχανική παραγωγή πολύ μεγαλύτερη από του 1929: Η Σοβιετική Ενωση! (βλ. «Κρίσεις» εκδόσεις «Καρανάση»).

Ας δούμε αναλυτικότερα τα στοιχεία.

Η τρομακτική άνοδος της ανεργίας στον καπιταλιστικό κόσμο ήταν αποτέλεσμα της κατακόρυφης πτώσης της βιομηχανικής παραγωγής. Συγκεκριμένα, την περίοδο 1929 - 1933, στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές χώρες ΗΠΑ - Γερμανία - Αγγλία - Γαλλία η βιομηχανική παραγωγή ελαττώθηκε κατά 25%. Την ίδια περίοδο, στη Σοβιετική Ενωση υπό την καθοδήγηση του Μπολσεβίκικου Κόμματος με ηγέτη τον Στάλιν, η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε πάνω από δύο φορές!

Η σύγκριση των δύο τρόπων ανάπτυξης καπιταλιστικού - σοσιαλιστικού για την προαναφερθείσα περίοδο, είναι άκρως αποκαλυπτική:

Στις καπιταλιστικές χώρες:

Ανεργία, ανασφάλεια, φτώχεια, εξαθλίωση, απογοήτευση...

Στην ΕΣΣΔ:

Η ανεργία εξαφανίζεται από το 1932.

Από το 1929 καθιερώνεται το 7ωρο στην ημερήσια εργασία, όταν οι εργάτες στις καπιταλιστικές χώρες (όσοι δούλευαν) δούλευαν 10, 12 ή 14 ώρες.

Το εθνικό εισόδημα από 35 δισ. ρούβλια το 1930 ανεβαίνει στα 50 δισ. ρούβλια το 1933 δηλ. αυξήθηκε κατά 42,85%.

Ο χρονιάτικος μισθός των βιομηχανικών εργατών από 991 ρούβλια που ήταν το 1930 ανεβαίνει στα 1.519 ρούβλια το 1933 δηλ. αυξήθηκε κατά 53,27%. Να τονιστεί επίσης ότι σημαντική επίδραση στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου, ήταν η φροντίδα του Σοσιαλιστικού Κράτους (δωρεάν σύστημα Υγείας, Παιδείας, πάμφθηνη στέγη - θέρμανση - μεταφορές - διακοπές κ.λπ.).

Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί και η δυνατότητα ανώτατων σπουδών των νέων. Στην ΕΣΣΔ το 1929 - 33 το ποσοστό των εργατών που φοιτούσε στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα ήταν 51,4% και εργαζομένων αγροτών 16,5%!

Την ίδια περίοδο, στη Γερμανία οι εργάτες που φοιτούσαν στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα ήταν μόλις 3,2% και οι αγρότες 2,4%. (βλ. «Απαντα Στάλιν» τ. 13ος- Λογοδοσία στο 17ο Συνέδριο του ΚΚμπ.)

Επίσης, χαρακτηριστικά παραδείγματα για τις κυρίαρχες αξίες σε καπιταλισμό και σοσιαλισμό είναι τα παρακάτω:

Στις ΗΠΑ την προαναφερθείσα περίοδο, για να κρατηθούν ψηλά οι τιμές, έκαιγαν καλαμπόκι αντί για κάρβουνο, ενώ στη Βραζιλία, για τον ίδιο λόγο πετάχτηκαν στη θάλασσα 2.000.000 σακιά καφέ! Στον καπιταλισμό ακόμα και όταν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού λιμοκτονούν, η καταστροφή τροφίμων είναι απόλυτα επιτρεπτή ενέργεια ενταγμένη στη λογική της ελεύθερης αγοράς, της ανταγωνιστικότητας και του καπιταλιστικού κέρδους.

Αντίθετα, η απόκρυψη ή καταστροφή σιτηρών στο σοσιαλισμό από τους κουλάκους (μεγαλοαγρότες) για κερδοσκοπικούς λόγους, αποτελούσε εγκληματική πράξη κατά του κοινωνικού συνόλου και οδηγούσε στην εξορία ή στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι στον καπιταλισμό κυρίαρχη αξία και οδηγός είναι το καπιταλιστικό κέρδος, ενώ στο σοσιαλισμό κυρίαρχη αξία είναι η ικανοποίηση των αναγκών του κοινωνικού συνόλου.

Από όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, δεν πέρασε τα σύνορα της ΕΣΣΔ. Αποδεικνύεται έτσι και με ιστορικά γεγονότα ότι στο σοσιαλιστικό τρόπο ανάπτυξης της κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρξουν κρίσεις!

Να λοιπόν ποιο ήταν το κατασυκοφαντημένο από αστούς και οπορτουνιστές σοβιετικό μοντέλο. Απ' τη σκοπιά τους, οι καπιταλιστές έχουν κάθε λόγο να το ξορκίζουν. Προσπαθώντας να εκτονώσουν ανώδυνα για τον καπιταλισμό τη διογκούμενη οργή του απλού πολίτη του λένε:

«Δικαίωμά σου να φωνάζεις στις πλατείες, να βρίζεις τους κλέφτες, τους διαπλεκόμενους, τα λαμόγια, που ευθύνονται για την κρίση.

Πρόσεξε όμως...

...''τα πάντα πράξε και τα πάντα φτύσε

μονάχα μαύρε κόκκινος μην είσαι"»...

(Βάρναλης «Ελεύθερος Κόσμος»).

Αποδεικνύεται ακόμα μια φορά ότι οι καπιταλιστές γνωρίζουν καλά από τι κινδυνεύουν.

Ζητούμενο είναι να το μάθουν και οι εργάτες που αργά ή γρήγορα θα μετατρέψουν την οργή τους σε συνειδητή - οργανωμένη ταξική πάλη, για να πουν τον τελευταίο λόγο...

Αντώνης Σοφίου

Ριζοσπάστης - 12 Ιανουαρίου 2013

ΜΠΑΛΤΣΑΒΙΑΣ, ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ - Οπορτουνισμός και αστικές κοινοβουλευτικές αυταπάτες

Με πολύ μεγάλη χαρά διαβάζοντας τις θέσεις της ΚΕ για το 19 Συνέδριο του κόμματος διαπιστώνω ότι γίνεται μια πάρα πολύ καλή εκτίμηση για τη θέση της χώρας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, για τις σχέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών και αντιμετωπίζονται οι οπορτουνιστικές απόψεις για ξένη γερμανική κατοχή και άλλα τέτοια. Το πρόγραμμα του κόμματος σωστά εκτιμάει ότι δεν υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο εξουσίας και ότι πάμε κατευθείαν στο πέρασμα στο Σοσιαλισμό ως ανώριμο στάδιο του Κομμουνισμού, το πιο θετικό όμως είναι η ενσωμάτωση στο πρόγραμμα όλης της εμπειρίας από τις ανατροπές στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο και τα συμπεράσματα που έχουνε βγάλει τα πανελλαδικά σώματα. Η ύπαρξη και η δράση αυτοτελούς του ΚΚΕ πρέπει πάντα να είναι βασικό συστατικό στοιχείο της δουλείας μας. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επαναληφθούν τα λάθη με την ΟΚΝΕ (1943) ΚΟ (1958) και δημιουργία του ενιαίου συνασπισμού (1989-1991). Σωστά θέτουμε τις συμμαχίες στη βάση του κοινωνικοπολιτικό μετώπου της εργατικής τάξης με τα αλλά λαϊκά στρώματα, τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες. Σωστά απορρίπτουμε κάθε συμμαχία με τα διάφορα οπορτουνιστικά μορφώματα που δημιουργούνται κατά καιρούς, όπως και με την εργατική αριστοκρατία. Η ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος έχει δείξει ότι αποτελούν γάγγραινα μέσα στο κίνημα. Πρέπει πάντα να τους αντιμετωπίζουμε ως εχθρούς της εργατικής τάξης. Οπου επικράτησαν οι απόψεις τους διέλυσαν ΚΚ, μέχρι και ανατροπή καθεστώτων.

Είναι αυτοί που υπέγραψαν τις απαράδεκτες συμφωνίες 1943 (Καστανιάς), 1944 (ΛΙΒΑΝΟΣ - ΚΑΖΕΡΤΑ), 1945 (Βάρκιζας). Διέγραψαν από το κόμμα τον ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ, πολέμησαν με λύσσα το ΔΣΕ και στη συνέχεια πάσχισαν με κάθε τρόπο να διαλύσουν το ΚΚΕ. Αυτές οι απόψεις όταν κυριάρχησαν μέσα στο κόμμα (1956-1991) έσπειραν κάθε είδους κοινοβουλευτικές αυταπάτες και συγχύσεις περί σκαλοπατιών και δημοκρατικών δυνάμεων και εθνικής πατριωτικής αστικής τάξης. Ολα αυτά δημιούργησαν αυταπάτες και διαπαιδαγώγησαν συνειδήσεις στον κόσμο μας όλα αυτά τα χρόνια ότι μέσω του αστικού Κοινοβουλίου μπορεί να αλλάξουν. Τα πράγματα, όλη αυτή τη διαβρωτική κατάσταση για να την ξεπεράσουμε, θέλει επιμονή και υπομονή, θέλει να τονίζουμε πάντα μέχρι πού φθάνουν τα όρια της χρησιμοποίησης αυτών των θεσμών του Αστικού κράτους και ότι δεν είναι αυτοσκοπός Η ΚΕ και το ΠΓ δεν έχουν καμία ευθύνη για το αποτέλεσμα των δυο αστικών εκλογικών αναμετρήσεων του Μαΐου και Ιουνίου του 2012. Είναι το αποτέλεσμα της διάβρωσης των συνειδήσεων σε ηλικίες πάνω από 40 χρονών σε μια μακρόχρονη πορεία και αυτό δεν ξεπερνιέται άμεσα, θέλει πολύ χρόνο. Σωστά επίσης αντιμετωπίζουμε την παγίδα με τη φασιστική Χρυσή Αυγή. Είναι μία από τις εμφανίσεις του συστήματος που πρέπει να αντιμετωπίζεται από τους εργάτες μέσα στους χώρους δουλειάς γιατί οποιοσδήποτε άλλος τρόπος σπρώχνει το ΚΚ στην αγκαλιά του καπιταλισμού με όχημα τον οπορτουνισμό. Κλείνοντας θέλω να τονίσω καμία συμμετοχή του κόμματος σε κυβέρνηση καπιταλιστικής διαχείρισης όπως και να ονομάζεται, καμία ανοχή απέναντι στον οπορτουνισμό, όπως και να εμφανίζετε είναι εχθρός της εργατικής τάξης. Εύχομαι επιτυχία από καρδιάς στις εργασίες του 19 Συνεδρίου και να έχουμε βήματα μπροστά μέχρι το 20ό που θα συμπίπτει με τα 100 χρόνια από την Οχτωβριανή Επανάσταση.

Γεράσιμος Μπαλτσαβιάς

Ριζοσπάστης - 10 Ιανουαρίου 2013

ΓΑΛΑΝΟΣ, ΜΠΑΜΠΗΣ - Σκέψεις και προτάσεις για το 19o Συνέδριο

Τα επόμενα χρόνια οι εργαζόμενοι θα βιώσουν την εντεινόμενη καπιταλιστική βαρβαρότητα, αν δεν κατορθώσουν να αντιτάξουν αρχικά σθεναρή άμυνα. Το ΚΚΕ θα κριθεί από την ικανότητά του να δυναμώσει το ταξικό κίνημα, και να αναπτύξει τη λαϊκή συμμαχία της ανατροπής και της σοσιαλιστικής προοπτικής.

Τα προηγούμενα τρία χρόνια έγιναν μερικές δυνατές απεργίες και μαζικές κινητοποιήσεις. Σε όλες τις περιπτώσεις η γεμάτη αυτοθυσία προσφορά των μελών και φίλων του Κόμματος ήταν προϋπόθεση.

Ομως η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, παρά τις έγκαιρες προειδοποιήσεις του Κόμματος, δεν κατάλαβε τι πραγματικά συμβαίνει, δεν αναγνώρισε φίλους και εχθρούς, έμεινε αδρανής να παραπαίει και να περιμένει το θαύμα...

Τις τελευταίες δεκαετίες, εκτιμώ, με τρόπο επιστημονικό και επίμονο, δόθηκε από την εξουσία των αστών, ιδιαίτερο βάρος στη μαζική διαφθορά των εργαζομένων. Αλώθηκαν τα περισσότερα συνδικάτα και μετατράπηκαν σε ρουσφετολογικούς μηχανισμούς. Σιγά - σιγά χάθηκε η συναδελφικότητα, η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα. Κυριάρχησε ο ατομισμός, η συναλλαγή, ο συμβιβασμός, η αδιαφορία. Μικρή συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, αναποτελεσματικότητα, αφομοίωση μεγάλων μαζών στην αστική λογική και διαχείριση. Οι αστοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι η εξουσία τους δεν κινδυνεύει όταν μεγάλες μάζες διαβρωθούν σε βάθος, χάσουν την ανθρωπιά, τη λογική, την αξιοπρέπεια. Πολύτιμος συνεργός τα μέσα ενημέρωσης των πλουτοκρατών. Νομίζω ότι οι μηχανισμοί της προπαγάνδας, οι τρόποι και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν οι αστοί για να αφοπλίζουν τους εργαζόμενους, να τους δηλητηριάζουν την ψυχή, να τους αλώνουν το μυαλό πρέπει να μελετηθούν από το ταξικό κίνημα συστηματικά. Στα προηγούμενα μπορεί να προστεθεί η πλαστογράφηση της ιστορίας, η συκοφάντηση του αγωνιστικού κινήματος, η χοντροειδής ψευδολογία σε βάρος των σοσιαλιστικών χωρών. Ενα τσουνάμι ψευτιάς, απάτης, τρόμου και υποκρισίας πάει να σκεπάσει τα μυαλά και τη σκέψη, ιδίως των νεοτέρων και να απομείνει το αδιέξοδο και η απελπισία. Ο λαϊκός πολιτισμός και η παράδοση εκτοπίζονται από υποπροϊόντα ανύπαρκτης αισθητικής, μεγάλης ηλιθιότητας, και δηλητηριώδους περιεχομένου. Τα τελευταία χρόνια άγρια κακοποίηση δέχεται και η ελληνική γλώσσα από πολλές πλευρές. Αυτό είναι επίσης μεγάλο θέμα που πρέπει να μας απασχολεί. Σε όλη αυτή την επιχείρηση υποταγής των εργαζομένων σε πολλά επίπεδα η διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κυρίως, έκανε μεγάλες προόδους. Βοήθησαν επίσης πολύ και διάφοροι «αριστεροί», εργάτες του συστήματος που ξέρουν να το υπηρετούν καλά μασκαρεμένοι.

Ετσι σήμερα, μια μεγάλη μερίδα εργαζομένων δεν έχει βγει καθόλου στον αγώνα, δεν ξέρει πού είναι το σωματείο, είναι φορτωμένη θανάσιμες αυταπάτες, και πιστεύει με βεβαιότητα φυσικού νόμου ότι «δεν γίνεται τίποτα», και δεν κάνει τίποτα. Από την άλλη, η εξουσία των καπιταλιστών σε αλυσοδένει καθημερινά, πότε με το φόβο, πότε με την ελπίδα σε κρατά σε διαρκή αναμονή. Σε αυτές τις συνθήκες ανθούν οι σωτήρες. Δίπλα στη σημερινή τρικομματική σωτηρία της χώρας, υπάρχει και η μελλοντική, εκείνη των συριζαίων, που χωρίς αγώνες, χωρίς σύγκρουση με τα μονοπώλια, μέσα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, με ανταγωνιστικότητα και ενίσχυση των επιχειρήσεων, θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Η ταξική πάλη πάει περίπατο, οι αγώνες γίνονται ψευδαίσθηση, η ιστορία διαγράφεται, το κεφάλαιο θα μας σώσει. Θα μπορούσε να ήτανε μια κωμωδία της ιστορίας, αλλά για το λαό είναι μια ζωντανή τραγωδία.

Επειδή θαύματα δε γίνονται, μόνη λύση είναι η δική τους οργάνωση στα σωματεία, ο ταξικός προσανατολισμός και αγώνας που φθάνει μέχρι την ανατροπή του συστήματος και δημιουργία των βάσεων του σοσιαλισμού. Η πρόταση του ΚΚΕ δεν είναι νοητικό κατασκεύασμα αλλά πατά στην αδήριτη πραγματικότητα. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να λύσει τα σύγχρονα προβλήματα, είναι ξεπερασμένος ιστορικά και όσο επιβιώσει ακόμη θα γίνεται όλο και πιο βάρβαρος όλο και πιο επικίνδυνος. Περιθώρια να γυρίσει πίσω στις καλές κάποτε μέρες του δεν υπάρχουν, πρέπει να ανατραπεί. Πρέπει να ενισχυθεί αποφασιστικά το ταξικό μέτωπο ενότητας. Να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Κάθε σωματείο, κάθε σύλλογος, κάθε χώρος δουλειάς και μόρφωσης κάθε γειτονιά πρέπει να αφυπνιστεί.

Αυτό δεν μπορεί να γίνει αν όλα τα μέλη του ΚΚΕ και οι φίλοι δε ριχτούν στη μάχη. Εχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Με γλώσσα απλή, αλλά ουσιαστική, και κυρίως αληθινή, αυτή που πάντα χρησιμοποιεί το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ μπορεί να κοιτά το λαό στα μάτια, γιατί πάντα του έλεγε την αλήθεια όταν οι άλλοι τον φούσκωναν στο ψέμα, και σήμερα του υποδεικνύει το μόνο λαϊκό δρόμο όταν οι άλλοι τον παραμυθιάζουν. Στο σημείο αυτό, επιθυμώ να προσθέσω, ότι πρέπει να υπογραμμίζεται και η ευθύνη των εργαζομένων για όσα συμβαίνουν. Για τη δική τους αδιαφορία που φουσκώνει τα πανιά των καπιταλιστών.

Οχι ασφαλώς να ενοχοποιηθεί ο εργαζόμενος για τα εγκλήματα του καπιταλισμού, αλλά να αναλυθεί και η δική του ευθύνη στη διαιώνιση της κατάστασης, όπως ο πατέρας μιλάει στο παιδί του. Στις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε μπορεί κάποιοι φίλοι να απογοητευθούν. Αυτό είναι ανθρώπινο. Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με τη μόνιμη απαισιοδοξία που είναι στάση αντιδραστική. Εμείς γνωρίζουμε, ότι παρά τις δυσκολίες, τα πισωγυρίσματα, τις προδοσίες, τις ανεπάρκειες των ανθρώπων το δίκιο θα νικήσει στο τέλος, η ιστορία θα συνεχίσει την εξελικτική τροχιά της.

Μεγάλο πρόβλημα αποτελεί η διάδοση των θέσεων του κόμματος. Μετά το κλείσιμο του 902tV, την οικονομική δυσπραγία, το δυσμενές εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουνίου 2012 η κατάσταση χειροτέρεψε. Τα αστικά μέσα βρήκαν το άλλοθι για πλήρη αποσιώπηση του ΚΚΕ. Οι θέσεις του ΚΚΕ γίνονται στιγμιαίες ανακοινώσεις, μισοτελειωμένες φράσεις χωρίς νόημα. Αντίθετα, διαπρέπουν στον αντικομμουνισμό με πρωτοπορία τα κρατικά μέσα. Βέβαια, δεν περίμενε κανείς διαφορετική συμπεριφορά. Οι αστοί, που έχουν πολύ ανεπτυγμένη ταξική συνείδηση, ξέρουν από πού κινδυνεύουν, ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος.

Η φωνή του ΚΚΕ ξέρουν ότι συνεγείρει συνειδήσεις και την πολεμούν με μίσος και κυρίως με ψέματα. Το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουνίου έδειξε ότι πολλοί άνθρωποι που είναι κοντά μας, δεν γνωρίζουν σε βάθος τις θέσεις μας και αρκούν κάποια κόλπα της αριστερής διαχείρισης για να παγιδευτούν. Το βάρος της προπαγάνδας πέφτει στο Κόμμα και τις Οργανώσεις. Η προπαγάνδιση είναι δύσκολη υπόθεση, χρειάζεται γνώσεις, ετοιμότητα, εκλαΐκευση, απλότητα, πειστικότητα. Ολοι πρέπει να εκπαιδευτούμε. Τα στελέχη μας να γίνουν πολύ καλύτερα. Οι οργανώσεις μας να έρχονται σε επαφή με όλα τα λαϊκά στρώματα. Οι λαϊκές επιτροπές να απλωθούν παντού. Πρέπει να γίνεται καλύτερη προετοιμασία. Χρειάζεται οικονομία δυνάμεων, οικονομία χρόνου.

Η προσπάθεια του Κόμματος να διαφυλάξει την ιστορική μνήμη και να τη μεταδώσει στη νέα γενιά είναι σημαντική και πρέπει να βελτιωθεί.

Μπάμπης Γαλανός

ΚΟΒ Ν. Σμύρνης

ΡΙζοσπάστης - 10 Ιανουαρίου 2013

ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Οι Θέσεις μπορούν να βρεθούν στο παρακάτω link:

Θέσεις Κ.Ε.